Ένας συνάνθρωπος μας σε αναπηρικό αμαξίδιο περίμενε την προηγούμενη εβδομάδα ώρες σε μία στάση λεωφορείου, έχασε 4 λεωφορεία καθώς κανένα δεν μπορούσε να προσεγγίσει στο πεζοδρόμιο ή/ και δεν είχε ράμπα για να επιβιβαστεί ο άνθρωπος να πάει στη δουλειά του.
Μία ευρωπαϊκή χώρα οφείλει να έχει λύσει τέτοια θέματα και να μην αφήνει κανένα “στην απέξω”. Θα πει κανείς “είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που ταλαιπωρείται”; Τα λεωφορεία στην Αθήνα είναι απαρχαιωμένα, ακατάλληλα για όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως. Μία σύγχρονη πόλη, πρωτεύουσα της Ελλάδας, δεν μπορεί να παρουσιάζει εικόνες “εγκατάλειψης” με λεωφορεία που σέρνονται κυριολεκτικά και επιβάτες μόνιμα ταλαιπωρημένος και έξαλλους.
Δεν είναι μόνο τα λεωφορεία βέβαια που αμαυρώνουν την εικόνα της πόλης. Το κέντρο είναι μόνιμα απροσπέλαστο, η κίνηση εκνευρίζει ακόμα και τον πιο ψύχραιμο άνθρωπο και ας μη μιλήσουμε για καθαριότητα ή τα έργα επί μονίμου βάσεως που είναι σαν το γεφύρι της Άρτας “ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν”, αποτελώντας έναν ακόμα βραχνά στην καθημερινότητα των κατοίκων της πρωτεύουσας.
Αδιανόητο δε το γεγονός ότι στον 21ο αιώνα οι άνθρωποι συνεχίζουν να μη σέβονται τον συνάνθρωπο και να παρκάρουν σε θέσεις ΑΜΕΑ κλπ. Όλα θυσιάζονται στο βωμό του βολέματος, γιατί δεν φταίει μόνο το κράτος. Έχουν μερίδιο ευθύνης και οι πολίτες σε θέματα που άπτονται της προσωπικής τους ευσυνειδησίας.
Η Ελλάδα ηγείται της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ανεβαίνει επιχειρηματικά, εξάγει τεχνογνωσία, πολιτισμό, έχει λαμπρούς επιστήμονες, έχει τα πάντα αλλά δεν το εκμεταλλεύεται, σαν ένας άνθρωπος που έχει ταλέντο, ευφυΐα αλλά του λείπει η αυτοπεποίθηση, δεν πιστεύει στον εαυτό του και παραιτείται και αντί να ζει απλά υπάρχει.
Η άλλη όψη του νομίσματος βέβαια είναι η φωτεινή πλευρά της Αθήνας. Αν και πολλοί την θεωρούν χαοτική, “φασαριόζα”, βρώμικη, τρομακτική. Αν κάποιος την ζήσει όμως θα δει τη μαγεία της. Η Ακρόπολη που δεσπόζει επιβλητικά είναι εκεί για να μαγεύει και να θυμίζει το μεγαλείο αυτής της χώρας γενικά, σαν ελπίδα να υπενθυμίζει ότι θαύματα συμβαίνουν. Γραφικά σοκάκια στο κέντρο και μαγαζιά για φαγητό ή ποτό, που σε μεταφέρουν μακριά από την πόλη σε μέρη πιο χαλαρά θυμίζοντας ίσως κάποιο νησί. Θάλασσες, βουνά και λίμνες, όλα κοντά σου, όταν η κίνηση δεν “τσακίζει κόκαλα”, τα οποία πάλι σε κάνουν να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι αλλού.
Ο “αέρας”, όχι ο κανονικός αυτός με την μόλυνση και το νέφος, σε παρασύρει θυμίζοντας κοσμοπολίτικη πόλη, ειδικά τα βράδια που “πέφτουν” οι ρυθμοί, ανάβουν τα φώτα και η μαγεία απλώνεται παντού, αφήνοντας μία αίσθηση νοσταλγίας και ηρεμίας που σε καλεί να την δεις με άλλα μάτια, αφού μοιάζει να είναι διαφορετική το πρωί και διαφορετική το βράδυ.
