Τα περασμένα Χριστούγεννα συμπλήρωσα 20 χρόνια από τότε που ασχολούμαι επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία.
Για την ιστορία, τη μοναδική φορά που έχασα τη δουλειά μου λόγω των απόψεών μου, δεν είχαμε την σημερινή κυβέρνηση. Είχαμε την… ελπίδα που ερχόταν και όποιος δεν την είχε υποδεχθεί με σημαιάκια και νταούλια δεν ήταν ευπρόσδεκτος. Κατά τα άλλα, κανείς δε με ενόχλησε προκειμένου να γράψω ή να μη γράψω κάτι. Ποτέ δε μου είπε κανείς να «τρομάξω» τον κόσμο, να γράψω ψέματα, να προδώσω την επαγγελματική μου αξιοπρέπεια και την ηθική μου. Σε αυτά τα 20 χρόνια, υπήρξαν φορές που έμεινα απλήρωτος, που έχασα λεφτά, που δούλεψα πολύ παραπάνω από το κανονικό, αυτό όμως όχι.
Ναι, σίγουρα δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Σίγουρα πολλά δημοσιογραφικά «μαγαζιά» έχουν τη δική τους «γραμμή» την οποία ο δημοσιογράφος πρέπει να σέβεται. Και σίγουρα έχουν υπάρξει παρεμβάσεις. Και συμφέροντα. Δε ζούμε σε έναν κόσμο «αγγελικά» πλασμένο. Όμως, από αυτό το σημείο μέχρι να φτάσουμε να θεωρούμε πραγματικά ότι η χώρα μας βρίσκεται σε χειρότερη θέση στο ζήτημα της ελευθερίας του Τύπου από το ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων, την Μπουργκίνα Φάσο, την Β. Μακεδονία και την Ουγγαρία, μεσολαβεί ένα χάος.
Κι όμως, η έκθεση της ΜΚΟ «Ρεπόρτερ χωρίς σύνορα» που δημοσιεύτηκε στις 3 Μαϊου, μάς έκανε να πιστεύουμε ότι στη χώρα μας απαγορεύεται κάποιος να πει τη γνώμη του. Στη χώρα μας που μπορείς να πεις στη τηλεόραση ότι ο πρωθυπουργός… κάνει έρωτα και να μη βρεθείς στο δικαστήριο. Στη χώρα μας που κυκλοφορούν εφημερίδες που αυτά που γράφουν είναι ικανά να ενεργοποιήσουν τον… μισό ποινικό κώδικα.
Κι όμως, μια ΜΚΟ η οποία χρηματοδοτείται από ξένες τράπεζες και τον Σόρος, ενώ έχει ιδρυτή της δημοσιογράφο υποστηρικτή του Τραμπ και φίλο της Μαρίν Λεπέν, κρίνει ότι η χώρα μας πάσχει από πρόβλημα στην ελευθερία του Τύπου. Με μια έρευνα που όποιος διαβάσει τα κριτήριά της και το ποιοι λαμβάνουν μέρος δε θα ξέρει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει. Και για να το δικαιολογήσει αυτό αναφέρει μέχρι και την πανδημία, δίνοντας αφορμή στον κάθε υποστηρικτή θεωριών συνομωσίας να μονολογεί: «Το ήξερα εγώ ότι κάτι μας κρύβουν». (Αν μετράει η προσωπική μου εμπειρία, έχω εργαστεί σε ΜΜΕ που φιλοξενούσε διαφήμιση ενημέρωσης για την πανδημία και κανείς δε με ενόχλησε σχετικά με το τι θα γράψω).
Αν η χώρα μας έχει πραγματικά ένα πρόβλημα σχετικά με τον Τύπο είναι ότι η ελευθερία, σε κάποιες περιπτώσεις, έχει μετατραπεί σε ασυδοσία. Ότι ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, να μειώνει ανθρώπους, να καταστρέφει ζωές, να χειραγωγεί, να προσβάλλει και να μην τον ενοχλεί κανένας.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι πνευματικοί ταγοί των «αδάμαστων Ελλήνων» που δεν πέφτουν θύμα των «συστημικών» δημοσιογράφων και των «τσοντοκάναλων», όταν αποχαιρετούν αυτόν τον μάταιο κόσμο βρίσκονται με κάτι περιουσίες που θα ζήλευαν και εφοπλιστές. Το πρόβλημα είναι ότι η χώρα αυτή έπεσε στα χέρια λαϊκιστών και υπέφερε ακριβώς επειδή δεν υπήρχε ο παραμικρός έλεγχος σε ψευδείς ειδήσεις, λασπολογίες και συκοφαντίες.
Ως δημοσιογράφος, για να είμαι ειλικρινής, ακόμα κι αυτό το προτιμώ από το να υπήρχε όντως έλλειμα ελευθερίας στο επάγγελμά μου. Καλύτερα να εκμεταλλεύονται την ελευθεροτυπία που κυριαρχεί στη χώρα μας μερικοί άνθρωποι που δε το αξίζουν, παρά να φοβάσαι να γράψεις κάτι για να μη βρεθείς στη φυλακή ή σε κανένα χαντάκι.
Φυσικά, υπάρχουν περιπτώσεις που οι δημοσιογράφοι έπεσαν θύμα απειλών. Φυσικά έχασαν τη δουλειά τους «πληρώνοντας» τις απόψεις τους. Δυστυχώς, ορισμένοι συνάδελφοι έχασαν μέχρι και τη ζωή τους. Ούτε ξεχνάμε, ούτε κάνουμε ότι δεν είδαμε και δεν ακούσαμε. Μιλάμε για το γενικότερο πλαίσιο όμως.
Σίγουρα οφείλουμε να θεραπεύσουμε ορισμένες παθογένειες του επαγγέλματος και της κοινωνίας μας. Αλλά θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να φιλτράρουμε κάθε πληροφορία που λαμβάνουμε πριν προβούμε σε κάποιο συμπέρασμα.
Και, εν κατακλείδι, πριν σπεύσουμε να θεωρήσουμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς ελευθερία, ας σκεφτούμε αν όσοι το υποστηρίζουν αυτό το πιστεύουν όντως ή ενοχλούνται από το γεγονός ότι η προπαγάνδα τους βρίσκει ισχυρή αντίσταση.
