Αν υπήρχε ένας τρόπος να φτιάξει κανείς το ιδανικό κοινοβούλιο από πολιτικούς που κατάφεραν να συγκεντρώσουν την εκτίμηση και το σεβασμό από κάθε πλευρά των εδράνων, το βέβαιο είναι ότι στη σύνθεσή του δεν θα έλειπε η Μαριέττα Γιαννάκου, όπως δεν θα έλειπε ο Παύλος Μπακογιάννης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Γιάνναρος, ο Γιάννος Κρανιδιώτης και άλλοι, λίγοι βέβαια, πολιτικοί που σφράγισαν με την κοινοβουλευτική τους παρουσία μία άλλης ποιότητας μεταπολιτευτική, πολιτική γενιά.
Και ναι, οι δημοκρατίες έχουν τους ευπατρίδες τους, τους αριστοκράτες τους, τους ανθρώπους εκείνους που η κομματική σημαία δεν τους πέφτει βαριά και μπορούν να τη σηκώνουν ανάλαφρα, για να διαχωρίζουν το κομματικό συμφέρον από το συμφέρον της χώρας.
Είναι εκείνοι και εκείνες που με το απαράμιλλο ήθος και την αξιοπρέπειά τους κατάφεραν να οδηγήσουν τον κοινοβουλευτικό λόγο και γενικότερο τον δημόσιο λόγο και εν γένει την ελληνική κοινωνία, στη νέα της εποχή. Όχι, δεν έχουμε φτάσει ακόμη εκεί. Ο λαικισμός,η απαξία, οι γηπεδικοί τραμπυκισμοί, ο ξύλινος λόγος είναι ακόμη ορατό δυστυχώς μέρος της ζωής μας. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί μας έδειξαν το μέτρο και τον τρόπο. Μας άφησαν μία πολύτιμη παρακαταθήκη. Έσπειραν και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να θερίσουμε.
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η συμβολή της Μαριέττας Γιαννάκου ήταν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ανήκει σε εκείνη την «ελίτ» που κοίταζε με οξυδέρκεια το μέλλον, που δεν λογάριαζε το πολιτικό κόστος και ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν γι’αυτό. Ο Πάυλος Μπακογιάννης με τη ζωή του, η Μαριέττα Γιαννάκου με την πολιτική της «απομόνωση». Γιατί, δεν της φέρθηκε καλά η δημοκρατία μας. Δεν την αποτίμησε σωστά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο «σπόρος» της δεν έπιασε. Η μεγάλη μεταρρύθμιση στην Παιδεία και ειδικότερα στην τριτοβάθμια που ονειρεύτηκε δεν έγινε ποτέ αλλά, ακόμη και εκείνοι που ακόμη αντιστέκονται σθεναρά ξέρουν ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος και αγκομαχούν για λίγο ακόμη πριν το τέλος.
Το ίδιο έκανε και σε όλους τους τομείς με τους οποίους ασχολήθηκε. Ο δικός της πόλεμος ήταν ο πόλεμος με το παλιό, τη συντήρηση, τον σκοταδισμό, τον κρατισμό, τη γραφειοκρατία. Τα όπλα της δυο: η ελευθερία και η δικαιοσύνη.
Της χρωστάμε λοιπόν, έχουμε ανεξόφλητα υπόλοιπα που εμείς που μείναμε πίσω οφείλουμε να κλείσουμε με την ιστορία.
Σήμερα, σπό τη θέση της στο κοινοβούλιο των δικαίων, μάς φωτίζει τον δρόμο.
Ευχαριστούμε Μαριέττα!
