Η σειρά «The Club» περιγράφει την ζωή μιας Εβραίας μητέρας και της κόρης της που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και ξαφνικά συναντιούνται ξανά. Τα δύο πρόσωπα μπορεί να μεγάλωσαν σε διαφορετικά περιβάλλοντα αλλά η μητέρα επιστρέφει για να βρει την κόρη, αφού έχει εκτίσει ποινή για τον φόνο του πατέρα, ο οποίος “πρόδωσε” την οικογένεια της.
Πέρα από το οικογενειακό δράμα, υπάρχουν πολλές ιστορικές αναφορές στην διαπολιτισμική ταυτότητα των ηρώων, πράγμα σπάνιο για τα δεδομένα της τουρκικής εμπορικής παραγωγής που δοκιμάζεται προτού πλήξει το αίσθημα του επίσημου τουρκικού κράτους που δεν αναγνωρίζει ως τέτοια όσα συνέβησαν στους λαούς που εκδιώχθηκαν από τους κόλπους του.
Σε ένα τοπίο λοιπόν έντονων πολιτικών και κοινωνικών εντάσεων, μιας εποχής που η Τουρκία συνηθίζει τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο να μάχεται την ιστορία, η σειρά «The Club» που προβάλλεται με νέα σεζόν στο Netflix αναπαριστά τα πράγματα όπως έγιναν.
Με μια δόση συγκίνησης και αισθητικής προσοχής, η σειρά καταφέρνει να συγκρατήσει το ενδιαφέρον στην πλοκή και μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν όντως προβάλλονται οι ιστορίες όλων των ανθρώπων που υπήρξαν εκεί τότε και σταδιακά χάθηκαν ή έμαθαν να κρύβονται από τους γύρω και τις ρίζες τους.
Πρόκειται για ένα έργο που εντάσσει πολλά ιστορικά στοιχεία για την εβραϊκή κοινότητα, τους Έλληνες και τους Αρμένιους, όπως και για την έννοια του “χριστιανού Ρωμιού” που απέκτησε αρνητικό πρόσημο καθ’ όλη την περίοδο επέλασης του κεμαλικού κινήματος.
Από αυτό δεν λείπουν φυσικά οι εθνικιστικές ρήσεις για την κατοχή της Κύπρου και πως υιοθετούνταν από περιθωριοποιημένες μάζες που ελέγχονταν από τα πάνω, και τα πογκρόμ κατά των μαγαζιών που ανήκαν σε “αλλοεθνείς” ή “αλλόθρησκους”.
Ένας κρυφό-Έλληνας επιχειρηματίας-ιδιοκτήτης του κλαμπ που απασχολεί τόσο ομοεθνείς όσο και Τούρκους αναγκάζεται μεταξύ άλλων να απολύσει κόσμο για να λάβει το βραβείο του Τούρκου επιχειρηματία, ένας performer καλλιτέχνης με το υπονοούμενο του διαφορετικού (ίσως γκέι; ποτέ δεν θα μάθουμε) που πρέπει να προσαρμόσει την δουλειά και το σόου του στα κλισέ της κοινωνίας για να μην προσβάλλει το συντηρητικό κοινό της εποχής, μια δυναμική αλλά μόνη της γυναίκα με το στίγμα της πρώην φυλακόβιας Εβραίας που άφησε πίσω το παιδί της, και άλλοι πολλοί χαρακτήρες σε μια διαρκή πάλη μεταξύ καλού, κακού και επιβίωσης.
Μόνο που οι δημιουργοί πέτυχαν να συνδυάσουν τόσο ευαίσθητα θέματα – και όχι χάριν κάποιας μόδας περί social justice – σημαίνει ότι υπήρχε εδώ και τόσο καιρό η ανάγκη κάποιος να πάρει θέση, να πει κάτι για όλα αυτά, να μην τα αποσιωπά επειδή θα το δουν πολλοί και να δουλέψει πάνω σε όσα χρειάζεται για να αναδειχθεί ένα ανοιχτό για πολλούς ιστορικό ζήτημα που αφορά πληθυσμούς και πάνω από όλα ανθρώπους.
Το τέλος του συγκρατεί αυτά που πρέπει: “την στιγμή λίγο πριν το χάος” και πως όλα αυτό-καταστρέφονται για το τίποτα μιας ακραίας πολιτικής.
