Η Αθήνα – επίσημη πρωτεύουσα μίας ευρωπαϊκής σύγχρονης χώρας – με τόσα μέσα (και όλα στα… πόδια της) κατάφερε να αποκλειστεί, με πολύ χιόνι για τα δεδομένα της εποχής αλλά όχι ικανό για να προκαλέσει τέτοιο πανικό. Γεγονός που έκανε τους πολίτες στις βόρειες περιοχές της χώρας (και όχι της Σκανδιναβίας) να γελάνε με όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που εκτυλίχθηκαν εξαιτίας της κακοκαιρίας «Ελπίς».
Η Ελλάδα εξελίσσεται, η Ελλάδα προχωράει, η Ελλάδα μπαίνει στον επιχειρηματικό και οικονομικό χάρτη, γίνεται αξιόλογη δύναμη. Μα ποιον κοροϊδεύουμε, όταν εν έτει 2022 χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβίζονται σε έναν από τους πιο σύγχρονους δρόμους της χώρας και ολόκληρες περιοχές μένουν για δυο και τρεις ημέρες συνεχόμενα χωρίς ρεύμα; Για ποια εξέλιξη και πρόοδο μιλάμε;
Λένε πως η λέξη φιλότιμο είναι μοναδική γιατί δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα κάτι που φαίνεται να λείπει από τους ιθύνοντες αυτής της χώρας γιατί για τον απλό κόσμο δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο. Υπήρξαν χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτές τις μέρες, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα, που έτρεξαν να συνδράμουν τους συνανθρώπους τους που ήταν σε ανάγκη.
Όταν ζεις στο κέντρο της Αθήνας στο κέντρο της πρωτεύουσας μιας χώρας και φοβάσαι μήπως μείνεις χωρίς ρεύμα και θέρμανση, φοβάσαι μήπως δεν μπορείς να βγεις έξω από την είσοδο του σπιτιού σου, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Τί είναι αυτό; Μήπως είναι η αδυναμία ανάληψης ευθυνών, η ανύπαρκτη κρατική μέριμνα, η πρόληψη, η παιδεία, η εκπαίδευση;
Βρέχει η Αθήνα πνίγεται, χιονίζει η Αθήνα μένει χωρίς ρεύμα και αποκλεισμένη. Και θα μου πείτε βέβαια Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Σωστά και η πολύπαθη Εύβοια υπέφερε και τα νησιά υπέφεραν, όμως περιμένει κανείς στην πρωτεύουσα της χώρας με τόσα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν εδώ να υπάρχει μια πρόβλεψη αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να προλάβει αυτό που ερχόταν, πνιγήκαμε σε μία κουταλιά… χιονιού, τρόπος του λέγειν, αφού αυτή η χιονόπτωση ήταν η χειρότερη των τελευταίων ετών και μάλιστα λαμβάνοντας υπόψιν μας το χιόνι που έπεσε ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας.
Μιλάνε όλοι για Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, Ευρωπαϊκές πόλεις με πολύ μεγαλύτερες ποσότητες χιονιού που δεν έκλεισαν ποτέ με θερμαινόμενα δάπεδα, με μηχανήματα που περνούν και ρίχνουν συνεχώς αλάτι και οι δρόμοι δεν κλείνουν. Υπάρχουν και άλλα τέτοια παραδείγματα, δεν αναφέρει κανείς τη Φλώρινα που οι δρόμοι δεν κλείνουν ποτέ, πάντα υπάρχει αλάτι, πάντα υπάρχει μηχάνημα που ανοίγει τους δρόμους και εκεί μιλάμε για ασύλληπτες ποσότητες χιονιού. Η Αθήνα λοιπόν πώς κατάφερε να αποκλειστεί;
Όπως λέει και το γνωστό τραγούδι «δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα…» και ας λένε πως «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Δυστυχώς, μιλάμε συνεχώς τα τελευταία χρόνια για ατομική ευθύνη. Αλήθεια τώρα; Ατομική ευθύνη σε όλα;
Κι αν δείξουμε «ατομική ευθύνη» σε όλα τα θέματα, άραγε… φτάνει;
