Μπορεί ο Τσίπρας να ξεπεράσει τον διπολικό εαυτό του;
Ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει με έναν καταναλωτή ο οποίος επισκέπτεται ένα σούπερ μάρκετ, δίχως να διαθέτει μια λίστα με τα ψώνια που θέλει να προμηθευτεί και επαφίεται στην λογική του… πασαλείμματος
«Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων δεν αποτυπώνουν παρά την εικόνα της στιγμής». Πόσες φορές έχετε γίνει κοινωνοί της προαναφερθείσας διατύπωσης; Ουκ ολίγες, είναι αλήθεια.
Κάτι τέτοιο… ψελλίζουν εδώ και μια εβδομάδα, από την ημερομηνία της οριστικοποίησης της εκλογής του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝ. ΑΛ) – ΠΑΣΟΚ ή όπως αλλιώς αυτοπροσδιορίζεται ο συγκεκριμένος πολιτικό-κομματικός φορέας, τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην οδό Κουμουνδούρου.
Βέβαια, καλές οι καθησυχαστικές γενικότητες, ωστόσο όπως αντιλαμβάνονται όσοι εξ’ αυτών διαθέτουν ορισμένα -έστω- ψήγματα «ξεκάθαρης» πολιτικής κρίσης, τα πράγματα είναι αρκούντως σοβαρά για τον Σύριζα από το έντονα θετικό timing και την προοπτική που δημιουργεί ένας νεοεκλεγείς όσο και άφθαρτος Αρχηγός στο Σοσιαλιστικό αντίβαρο του κόμματος της Κουμουνδούρου. Ξέρετε, φαίνεται πως λειτουργεί σε απόλυτο βαθμό η θεωρία του βότσαλου, που όταν πέφτει σε μια μεγάλη υδάτινη επιφάνεια, δημιουργεί πολλαπλασιαστικά ομόκεντρους κύκλους, διαμορφώνοντας μια νέα μορφή στην εν λόγω επιφάνεια.
Πόσο, μάλλον, από τη στιγμή κατά την οποία επί δύο και κάτι χρόνια, από τον Ιούλιο του 2019 και την έλευση της Νέας Δημοκρατίας υπό την καθοδήγηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία και την ανάληψη των τυχών της χώρας μας, ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποτύχει παταγωδώς να διαμορφώσει όχι μια ολοκληρωμένη αντιπολιτευτική στρατηγική, με ξεκάθαρες προτάσεις και θέσεις, αλλά ακόμη και μια «ταυτότητα» πέρα από το μονότονο και διόλου δημιουργικό «όχι σε όλα…».
Η αστειότητα -όπως έχει αποδειχτεί πολλαπλώς, μα και επί μακρόν- πως ο Σύριζα επιθυμεί να «στραφεί» προς την Σοσιαλδημοκρατία, μόνο ως απλή αναφορά από συνήθεια μπορεί να θεωρηθεί. Κάτι που, εξάλλου, φάνηκε από τις πρώτες κιόλας δημοσκοπήσεις οι οποίες ακολούθησαν την εκλογή του κ. Ανδρουλάκη. Σε αυτό δε, το σημείο σε συνάρτηση με την ανάληψη συγκεκριμένων δράσεων και πρωτοβουλιών και δη σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα, έγκειται και ο μεγάλος κίνδυνος για τον Σύριζα. Σε αυτή την πραγματικότητα… νερό στον μύλο της διαφαινόμενης αναδυόμενης κατάστασης προσθέτει -άθελά του- ο κ. Τσίπρας, με την παντελή αδράνεια. Και δη σε επίπεδο επεξεργασίας πολιτικής.
Ο ίδιος μοιάζει με έναν καταναλωτή ο οποίος επισκέπτεται ένα σούπερ μάρκετ, δίχως να διαθέτει μια λίστα με τα ψώνια που θέλει να προμηθευτεί και επαφίεται στην λογική του… πασαλείμματος, η οποία συνήθως οδηγεί στην αδυναμία να δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη μαγειρική πρόταση.
«Ψάρι ή κρέας», «όσπρια ή πουλερικό;», «μαγειρευτό ή ψητό;». Ερωτήσεις που ζητούν ξεκάθαρες, μονοδιάστατες απαντήσεις, προκειμένου μια προσπάθεια -στην συγκεκριμένη περίπτωση, μαγειρική- να έχει αποτέλεσμα, νόημα, αξία και το κυριότερο, γεύση!
Καλές οι προσπάθειες για mix grill καταστάσεις, ωστόσο δεν συνιστώνται σε κοινό που λ.χ. διακατέχεται από χορτοφαγικές συνήθειες…
Τελευταία, πληθαίνουν οι φωνές εντός των κόλπων του Σύριζα περί της παντελούς απουσίας κατεύθυνσης, ενώ η ανησυχία των ίδιων στελεχών έχει να κάνει με μια διττή πραγματικότητα που λειτουργεί ως αδιαπέραστο εμπόδιο στην μετεξέλιξη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Από την μια, ο έντονα οπορτουνιστικός στα όρια του τυχοδιωκτισμού χαρακτήρας του ηγέτη του Σύριζα και από την άλλη η αδυναμία του να θέλει να… σπάσει αυγά, ξεκαθαρίζοντας προς τα στελέχη του πως ότι ίσχυε χθες παύει να ισχύει σήμερα, και οι έντονα παρωχημένες ιδέες δεν μπορεί να αποτελέσουν βάση για μια σύγχρονη, «φρέσκια» πρόταση για την επόμενη ημέρα της χώρας μας.
Κάτι, που αντίκειται στην βασική κοσμοθεώρηση του Α. Τσίπρα, η οποία περιστρέφεται γύρω από την ύπαρξη και ικανοποίηση των αναγκών μιας σέχτας. Περίκλειστης, τόσο ως δομή, όσο και ως σκεπτικό, αρκούντως προβληματικής σε επίπεδο δημοκρατικής λειτουργίας, με έντονη αίσθηση αποκρουστικότητας σε κάθε τι το σύγχρονο, το καινούριο, το πραγματικά προοδευτικό, που δύναται να οδηγήσει την πατρίδα μας και τους πολίτες σε νέες διαστάσεις, προσφέροντάς τους όραμα και προοπτική. Κάτι ως κόμμα -κατάλοιπο μιας άλλης εποχής.
Μάλιστα, μόνο ως έκπληξη -και δη πρώτου μεγέθους- δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί η περίπτωση το ΚΙΝΑΛ ως άλλο όχημα που «τρέχει» με χίλια στην Εθνική οδό να προσπεράσει ένα σχεδόν ακινητοποιημένο, παρωχημένο και έντονα προβληματικό αυτοκίνητο που δείχνει να το έχουν ξεπεράσει οι συνθήκες της εποχής.
Όσο ο οδηγός του δεν αντιλαμβάνεται πως η στρατηγική της ακραίας πόλωσης, με άναρθρες κραυγές, «ύπουλα» χτυπήματα και «ρυπαρά» δημοσιεύματα δεν οδηγούν πουθενά πέραν της συσπείρωσης του πυρήνα του 8-12% του εκλογικού σώματος, τόσο θα δει να πλησιάζει στους καθρέφτες του με διαρκώς εντεινόμενη ταχύτητα το νέας γενιάς αυτοκίνητο που εκκίνησε, μάλιστα, από προνομιακό σημείο ελέω της εσάνς ανανέωσης που αναδύει ο καινούριος του οδηγός.
Τότε, μάλιστα, η «φωτογραφία της στιγμής» κινδυνεύει για τον κ. Τσίπρα να εξελιχθεί σε «ευχάριστη ανάμνηση μιας εποχής που δεν υπάρχει, πλέον»…