Η ιστορία συνεχώς επαναλαμβάνεται στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Συνεχώς στο πολιτικό σκηνικό παρατηρούμε τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Καμία αλλαγή, μόνο στασιμότητα στην πολιτική της χώρας.
Άτομα με το ίδιο όνομα, και τη… λάθος ηλικία βρίσκονται ξανά και ξανά στην αρχηγία των κομμάτων, στην εξουσία της χώρας, λαμβάνοντας αποφάσεις για την πολιτική ζωή του τόπου, με την ίδια χρησιμοποιημένη «συνταγή» που βλέπαμε πριν 10, 20, 30… χρόνια. Καμία εξέλιξη, καμία προσαρμογή στα νέα δεδομένα της κοινωνίας. Τα ίδια πρόσωπα στις τηλεοράσεις μας, στην κάλπη και στη Βουλή, για χρόνια ολόκληρα.
Ναι, υπάρχουν και νέα πρόσωπα στην πολιτική, ωστόσο είναι γόνοι των ίδιων προσώπων που «απολαμβάναμε» στην αρχηγία του κράτους και απλά παίρνουν περήφανα τη «σκυτάλη» των πατεράδων τους, των παππούδων τους και όλων εκείνων των, κατά κύριο λόγο, συγγενών τους που μας κυβερνάνε συνεχώς.
Ναι, λοιπόν, η πολιτική ζωή στην Ελλάδα έχει ανάγκη από νέους πολιτικούς, πρόσωπα που δεν έχουμε ξαναδεί, πρόσωπα νέα, «φρέσκα», που καμία σχέση δεν έχουν με τις γνωστές οικογένειες τις οποίες ψηφίζουμε τόσα χρόνια. Ο ελληνικός λαός επιθυμεί να δει και να εμπιστευτεί νέα άτομα, με όρεξη για κάτι καινούργιο στη πολιτική ζωή της Ελλάδας. Οι λόγοι; Πολλοί!
Η κοινωνία άλλαξε, η εμπιστοσύνη χάθηκε
Πρώτα απ’ όλα τα δεδομένα της ελληνικής και όχι μόνο, κοινωνίας έχουν αλλάξει δραματικά. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει, έχοντας κάνει «θαύματα» στον τρόπο που λειτουργεί η ζωή και η καθημερινότητα των ανθρώπων. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το Internet, η ψηφιοποίηση -σχεδόν όλων- των δραστηριοτήτων, η επιστήμη, οι νέες συνήθειες, το γεγονός ότι ο κόσμος ενημερώνεται από παντού για τα πάντα, τα νέα πρότυπα και η έντονη επιθυμία όλων, κυρίως των νέων ανθρώπων , για αλλαγή απαιτεί πια μια αναπροσαρμογή στο πολιτικό σκηνικό.
Οι περισσότεροι αρχηγοί κομμάτων έχουν αφομοιώσει τις παλιές, εντελώς ξεπερασμένες πολιτικές και όχι μόνο, πρακτικές πολλών ετών πριν και προσπαθούν, χωρίς επιτυχία, να τις εφαρμόσουν στη σημερινή κοινωνία. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν πετυχαίνει, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνωρίζουν, ίσως, βασικές αλλαγές που έχει υποστεί η κοινωνία.
Δεν παρατηρούμε καμία προσαρμογή στα νέα δεδομένα, στις νέες τεχνολογίες, μόνο μακροσκελείς λόγους γραμμένους σε χαρτιά που δεν επιτρέπουν καμία καινούργια παρέμβαση. Οι πολιτικοί της χώρας δεν παρουσιάζουν τίποτα πρωτότυπο πια και αυτό φαίνεται από τις αντιδράσεις και τις πρακτικές που χρησιμοποιούν σε ζητήματα που, πλέον, απαιτούν τελείως διαφορετική αντιμετώπιση, λόγω της τελείως διαφορετικής μορφής της κοινωνίας.
Όχι άλλο «παλιές ιδέες» και «ξύλινη γλώσσα»
Το πολύ-πολύ που μπορούμε να δούμε για αλλαγή, είναι κάποια νέα πρόσωπα, απόγονοι, μεγάλων πολιτικών οικογενειών που προσπαθούν να δείξουν κάτι καινούργιο, μία νέα άποψη, πρακτική που μάλλον δεν έχουμε ξαναδεί. Ωστόσο σε αυτό το ενδεχόμενο δεν πρέπει να θεωρείται πως πρόκειται για μεγάλη επιτυχία, αφού εκτός από μια «υπόσχεση» για αλλαγή, καταλήγουμε πάλι να τους βλέπουμε στα «παλιά καλούπια» που τους καθιστούν αντίγραφα των ίδιων παλιών πολιτικών μορφών της χώρας. Αυτό μοιάζει με μία «ασθένεια» η οποία δεν φαίνεται να «φεύγει» από τη χώρα.
Παράλληλα, σημαντικό είναι το ζήτημα εμπιστοσύνης που δεν έχει πια ο ελληνικός λαός στους ίδιους πολιτικούς και στα ίδια πολιτικά πρόσωπα που βλέπει, ψηφίζει και εμπιστεύεται όλα αυτά τα χρόνια. Όσους μακροσκελείς και εντυπωσιακούς λόγους και να βγάζουν, ο κόσμος δεν ελπίζει πια σε αυτούς και στις υποσχέσεις που δίνουν. Δεν ξεχνάει. μάλλον, περιστατικά και γεγονότα που τους καθιστούν ακατάλληλους για μια νέα πολιτική αρχή.
Οι Έλληνες πολίτες θέλουν την αλλαγή, νέα πολιτικά πρόσωπα, που θα προσφέρουν κάτι διαφορετικό και καινούργιο στην Ελλάδα.
Τα σύγχρονα πρότυπα του εξωτερικού
Στο εξωτερικό αυτή η αλλαγή έχει έρθει! Σε πολλές χώρες δεν υπάρχει πια αυτή η «μάστιγα» της κληρονομικής πολιτικής. Ένα παράδειγμα είναι η Ισπανία, όπου πρωθυπουργός της χώρας είναι ένα νέο πολιτικό πρόσωπο, αποκομμένο από την συνήθεια της κληρονομικής πολιτικής, όπως και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης.
Παράλληλα, και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Βλέπουμε παρατάξεις κομμάτων με αρχηγούς και μέλη, νέα άτομα με νέες ιδέες, «φρέσκιες» απόψεις.
Γιατί, λοιπόν, να μην υιοθετήσουμε και στην Ελλάδα το ίδιο μοτίβο; Είναι καιρός για μια αλλαγή και ο ελληνικός λαός τη θέλει άμεσα και αποτελεσματικά!
