Έτος 2021. Χώρα: Ελλάδα. Κατάσταση: Πανδημία. Αγώνας: Εμβολιασμένοι εναντίον ανεμβολίαστων. Ανεμβολίαστοι εναντίον Εμβολιασμένων. Δύο διαφορετικές ομάδες πολιτών που μετατρέπονται σε «αντίπαλα στρατόπεδα» σε μία κοινωνία που περνάει την πιο σκληρή δοκιμασία των τελευταίων δεκαετιών από την μεγαλύτερη πανδημία της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας. Στην Ελλάδα δεν ξέρουμε ποιος παίζει «εκτός έδρας» και ποιος παίζει «εντός».
«Ποιός θα νικήσει;» διερωτώνται ορισμένοι. Άλλοι επώνυμα, άλλοι ανώνυμα. Κάποιοι δημόσια και κάποιοι ιδιωτικά σε προσωπικές συζητήσεις.
Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι όμως «Ποιος θα νικήσει σε αυτή την αντιπαράθεση που κινδυνεύει να φέρει την χώρα στα πρόθυρα ενός άτυπο, ανεπίσημου, εμφυλίου;».
Η απάντηση είναι -δυστυχώς- εύκολη. Κανείς. Γιατί θα αναρωτηθεί κάποιος; Απλά, γιατί έχει αποδειχτεί ιστορικά πολλές φορές πως όταν η ανθρωπιά και η λογική χάνονται είναι αδύνατον να κερδίσει κάποιος. Μπορεί να…κερδίσει με αυτούς τους όρους και τις συνθήκες κανείς; Πως και με ποιο τίμημα;
Κάποτε «φίλοι», τώρα «εχθροί». Είναι τρομακτικό να βλέπεις ανθρώπους να φοβούνται τους διπλανούς τους, τους γείτονες, τους – άλλοτε- φίλους και τους συγγενείς τους. Όσοι έχουν κάνει ή θα κάνουν το εμβόλιο… κουνάνε το δάχτυλο στους ανεμβολίαστους και τους κατηγορούν ως ανεύθυνους και επικίνδυνους. Από την άλλη οι ανεμβολίαστοι αποκαλούν «πρόβατα» και «επικίνδυνους» τους εμβολιασμένους επειδή έκαναν το εμβόλιο για να προστατευτούν από τον κορωνοϊό.
Η δική μου ερώτηση είναι η εξής: Ποιος έδωσε το δικαίωμα στους μεν και στους δε να κρίνουν, να αποφασίζουν για τους άλλους,να βρίζουν και να απειλούν; Πώς παίρνουν ευθύνη για ένα θέμα που αφορά τις ζωές άλλων ανθρώπων;
Αν κάποιος θέλει ή δε θέλει να κάνει το εμβόλιο είναι δικαίωμα του. Δικό του είναι το σώμα ,κανείς δεν μπορεί να του επιβάλλει ούτε τη μια άποψη ούτε την άλλη.
Υποτίθεται ως κοινωνία παλεύαμε να καταρρίψουμε στερεότυπα και ρατσισμό. Τώρα δημιουργείται μια ακόμα διάκριση και είναι τρομακτική. Άνθρωποι εναντίον ανθρώπων, διαχωρισμός και φόβος και από τις δύο πλευρές. «Φόβος». Αυτή είναι η λέξη-κλειδί. Ο φόβος για το άγνωστο, την απειλή κατά της ζωής και στον αντίποδα η «σιγουριά» ότι εμείς ξέρουμε καλύτερα, έχουμε πάντα δίκιο.
Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι, ξεχάσαμε να σεβόμαστε την άποψη του άλλου (συνανθρώπου μας), να βοηθάμε τον απέναντί μας στις δύσκολες στιγμές. Αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο σαν λεπρούς. Έχεις ασθενήσει από COVID; Στιγματίζεσαι. Γιατί; Δεν έκανες έγκλημα. Απλά νόσησες.
Άνθρωποι μορφωμένοι και πολιτισμένοι υποτίθεται και φτάνουμε σε ακρότητες. Δείγμα της επιφανειακής μόρφωσης , της δήθεν ανθρωπιάς και κατανόησης, των δήθεν σχέσεων. Δείγμα του πόσο εύκολα ξεχνάμε ή μάλλον πόσο εύκολα θυμόμαστε την πρωτόγονη φύση μας.
Ξεχνάμε πως όλοι καθημερινά δίνουμε τον δικό αγώνα μας και ταυτόχρονα όλοι μαζί. Άλλοι… φιλικό και άλλοι… τελικό (για την ζωή τους). Δεν υπάρχει όμως μέτρο σύγκρισης. Είναι άδικο. Κάθε αγώνας είναι σημαντικός με αντίπαλο την πανδημία. Κάτι κερδίζεις και αυτό σε πάει παρακάτω. Δεν έχει πάντα σημασία η νίκη. Και η ισοπαλία καλή είναι. Ίσως και πιο δίκαιη αφού και οι δύο πλευρές αγωνίστηκαν και πάλεψαν σε έναν άνισο αγώνα απέναντι στο αφανή εχθρό (και όχι αντίπαλο) του κορωνοϊού. Ας πάρουν από…ένα βαθμό.
Κερδισμένοι και οι δύο. Στην ίδια πλευρά (με διαφορετικές απόψεις) και οι δύο και όχι εχθροί.
Δυστυχώς, για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα ο εχθρός είναι ένας και κοινός: ο κορωνοϊός…
