Η αστυνομία είναι ίσως το πιο αμφιλεγόμενο και το πιο κατακριτέο μέρος της κοινωνίας μας. Δικαίως θα πουν οι μεν. Αδίκως θα πουν οι δε. Και κάπως έτσι θα συνεχίσουμε να διαιωνίζουμε μια κατάσταση νοσηρή αρκούμενοι στο εθνικό μας σπορ αυτό της διχόνοιας και των οπαδικών στρατοπέδων.
Η αστυνομία στην Ελλάδα κουβαλάει στις πλάτες της όλα τα άλυτα ζητήματα της νεοελληνικής ιστορίας και όλα τα κόμπλεξ που κρύβουμε με πάθος κάτω από το χαλί της. Κατοχή, εμφύλιος, μεταπολεμική και μετεμφυλιακή πολιτική ανισορροπία, δικτατορία. Προσθέτουμε σε αυτό εκατοντάδες ανευθυνουπεύθυνους πολιτικούς που ποτέ δεν σεβάστηκαν το ρόλο τους και κυρίως δεν σεβάστηκαν την αστυνομία και τον ελληνικό λαό.
Ελλιπής ή χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση, τυχαία και χωρίς σχέδιο επιλογές, αστείες αμοιβές, συντάξεις και πρόνοια εξευτελιστικές, κακός εξοπλισμός. Το σώμα Προστασίας του Πολίτη απροστάτευτο και παρατημένο στις ορέξεις του εγκλήματος, της διαφθοράς και του πολιτικού αμοραλισμού.
Αστυνομικά τμήματα χωρίς βάρδιες και επιχειρηματίες, πολιτικοί, παράγοντες, περσόνες και σελέμπριτυ να ακολουθούνται από αστυνομικούς που τους χρησιμοποιούν για οδηγούς, βοηθούς ή νταντάδες.
Από την προηγούμενη θητεία του ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης είχε νομοθετήσει τα ψυχομετρικά τεστ, διαδικασία δεδομένη και καθιερωμένη σε όλα τα ευνομούμενα κράτη. Όχι εδώ. Γιατί; Μήπως είναι χρησιμότερη έτσι η αστυνομία; Χειραγωγούμενη κατά το δοκούν; Αστυνομία προστασίας ή καταστολής; Αστυνομία που να σκέφτεται και να δρα ή άβουλη και επικίνδυνη;
Αστυνομία που να πετροβολείται ακόμη και όταν ασκεί επιβεβλημένη βία, αστυνομία που να ασκεί βία σε αδυνάτους και άοπλες κοινωνικές τάξεις ή αστυνομία που να επιβάλει τον νόμο, να ελέγχει τα κυκλώματα της νύχτας, τους τραμπούκους, τους παράγοντες, τα ναρκωτικά, κ.λπ.;
Τα περιστατικά που κηλιδώνουν τον αστυνομικό έγιναν καθημερινότητα. Οι ΕΔΕ, οι δηλώσεις και το κρυφτό δεν οδηγούν πλέον πουθενά και δεν ωφελούν κανένα. Οι νέες γενιές έμαθαν πλέον να μην σέβονται τον αστυνομικό, αλλά και ο αστυνομικός έμαθε πλέον να μην σέβεται το σήμα του και τον ρόλο του. Ναι, αλλά στο εγχειρίδιο του αρχάριου πολιτικού γράφει ότι το πρώτο και σημαντικότερο ζήτημα του μέσου πολίτη είναι η ασφάλεια. Στην Ελλάδα λοιπόν, ας το παραδεχτούμε με στεντόρια φωνή: ΔΕΝ έχουμε ασφάλεια. Εναπόκειται στο φιλότιμο του ανθρώπου-αστυνομικού που ίσως βρεθεί εκεί και δεν σκεφτεί πρώτα τον εαυτό του και την οικογένεια του. Απόλυτα λογικό από το παράδειγμα που του δίνει και τα αντικίνητρα που του παρέχει ο κρατικός μηχανισμός.
Το ερώτημα εξακολουθεί λοιπόν, να πλανάται επί δεκαετίες: τι αστυνομία θέλουμε τελικά; Τι αστυνομία θέλει η κυβέρνηση; Τι αστυνομία θέλει ο λαός; Τι αστυνομία θέλει η αστυνομία;
Θα συνεχίσουμε το γύρω-γύρω όλοι και στη μέση η αστυνομία, ή θα αποκτήσουμε σχέδιο και σώματα ασφαλείας του πολίτη;
