Μεσημέρι Παρασκευής 6ης Αυγούστου. Ζόφος, θλίψη, οργή, συναισθήματα δυνατά και ακραία για το παρανάλωμα της ζωής και του μέλλοντος μας, αλλά και για τις ευθύνες. «Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πυροσβέστες και στους εθελοντές που δίνουν έναν άνισο αγώνα με την πύρινη λαίλαπα! Μακάρι οι ζημιές να περιοριστούν μόνο σε υλικές και να μην έχουμε απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και σε ζωάκια. »Υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες και πολλά λάθη και θα πρέπει επιτέλους σε αυτή τη χώρα να υπάρξει ανάληψη ευθύνης με συγκεκριμένες συνέπειες! Δεν νοείται και αυτή η καταστροφή να περάσει έτσι!». Διαβάζω τη δήλωση του Κωνσταντίνου και χτυπάει το τηλέφωνο. «Τα έμαθες;». ‘Όχι, δεν ήξερα ότι μόλις είχα διαβάσει τα τελευταία λόγια του Κωνσταντίνου Μίχαλου. «Θα μας γράψεις κάτι;».
Τι να γράψεις για τον Μίχαλο και να μην είναι κοινότυπο; Πως να αποχαιρετήσεις μια από τις πληθωρικότερες και πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του πολιτικού και επιχειρηματικού βίου της χώρας; Είτε συμφωνούσες, είτε διαφωνούσες, όφειλες να του αναγνωρίσεις ότι είχε άποψη τεκμηριωμένη για ότι καταπιανόταν. Ευρυμαθής, πολυδιάστατος και ορκισμένος υπέρμαχος της υγιούς επιχειρηματικότητας. Το σημαντικότερο προσόν του; Έσπαγε αυγά! Σε μια χώρα που η ισορροπία, το πολιτικό κόστος και η αναδίπλωση έχουν αναχθεί σε επιστήμη, ο Κωνσταντίνος Μίχαλος ήξερε να συγκρούεται. Με κόστος; Πάντα. Αλλά δεν έμεινε τυχαία 15 χρόνια στο τιμόνι του μεγαλύτερου επιμελητηρίου της Ελλάδας. Και δεν έμεινε τυχαία εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Και τι να γράψεις για τον Κωνσταντίνο; Μια ανθρώπινη φιγούρα, με οράματα, αδυναμίες, απολαύσεις, συναισθήματα και χιούμορ σε ένα σύστημα που προάγει τους ξύλινους public figures. Θα λείψει…
Αντίο Κωνσταντίνε. Αντίο Πρόεδρε. Αντίο φίλε.