Ασύμμετρες συμπεριφορές χαρακτηρίζουν κοινωνικές ομάδες σε βαθμό που κάθε ορθολογική προσέγγιση τους να οδηγεί σε λογικό αδιέξοδο.
Το κρίσιμο ζήτημα της εποχής, η αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης σαν αποτέλεσμα της πανδημίας, έχει φέρει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος την αντίσταση τμήματος του πληθυσμού (και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα) στην εφαρμογή των κανόνων και οδηγιών που υπαγορεύονται από ιατρικές επιστημονικές ομάδες με όλα τα εχέγγυα να έχουν βαρύνουσα άποψη για το πως θα ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις αυτής της υγειονομικής περιπέτειας.
Εν τούτοις, το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι οι οδηγίες αυτών των ομάδων αγνοούνται ή υποκαθίστανται από απόψεις που είναι αποτέλεσμα προσωπικής κρίσης ή πληροφορίας που διακινείται ανεξέλεγκτα στα κοινωνικά δίκτυα και αλλού.
Η παραδοξότητα του θέματος προκύπτει από το γεγονός ότι οι ίδιοι άνθρωποι που αμφισβητούν με τη συμπεριφορά τους τις οδηγίες αυτές, δεν αμφισβητούν αντίστοιχα την ικανότητα άλλων επαγγελματιών να διαχειριστούν τη ζωή τους όπως συμβαίνει για παράδειγμα όταν ταξιδεύουν αεροπορικά προς ένα προορισμό και ούτε κατά διάνοια θέτουν θέμα για την ικανότητα του πιλότου του αεροπλάνου, των τεχνικών που το συντήρησαν και του πύργου ελέγχου που το καθοδηγεί να εκθέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους με τις ενέργειες και τις επιλογές τους.
Με την ελπίδα ότι θα πρυτανεύσει η λογική (ως γνωστόν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία …) ας φανταστούμε το ταξίδι μας μέσα από την πανδημία σαν ένα αεροπορικό ταξίδι με πιλότο κατάλληλα εκπαιδευμένο και έμπειρο και όχι σαν μια βόλτα στο άγνωστο όπου ο κάθε επιβάτης έχει ένα πηδάλιο στα χέρια του και επιχειρεί να κατευθύνει το αεροπλάνο όπου νομίζει ο ίδιος γιατί δεν εμπιστεύεται κανένα άλλο παρά μόνο την κρίση του ότι και αν σημαίνει αυτό.
