Κάποτε τα πράγματα ήταν απλά και τα πάντα σε ότι αφορά τις οικονομικές σχέσεις ήταν θέμα υλικής αντικειμενικά μετρήσιμης αξίας (κιλά σιτάρι, λίτρα γάλα, κατασκευασμένα /συναρμολογημένα προϊόντα, χρόνος απασχόλησης, νομίσματα από μέταλλο) και το αντικείμενο της κάθε συναλλαγής ήταν απόλυτα συνδεδεμένο με την ικανοποίηση μιας συγκεκριμένης αναγνωρίσιμης ανάγκης.
Μετά ήρθε η απληστία… Η συναλλαγή καθεαυτή έγινε αυτοσκοπός και ανάγκη έγινε το αποτέλεσμα ή ακόμη χειρότερα η προσδοκία του αποτελέσματος της συναλλαγής σε αξία μετρημένη με τρόπο αυθαίρετο και ασύνδετο με το φυσικό κόσμο γύρω μας. Αυτή η αποϋλοποίηση και εικονικότητα της αξίας έχει φτάσει στο (σημερινό) ζενίθ με την «ανακάλυψη» κρυπτονομισμάτων όπου μαθηματικοί αλγόριθμοι και ενεργοβόρα υπολογιστική ισχύς δημιουργούν “προϊόντα” που αποτελούν αντικείμενο συναλλαγών σε τιμές συνδεδεμένες μόνο με τη φαντασία και την απληστία εκείνων που συμμετέχουν σε αυτές, δημιουργώντας θεωρητικά κέρδη και ζημιές όσο κανείς κινείται στον κλειστό “κρυπτόκοσμο” και με αμφίβολο αν όχι επίφοβο το πραγματικό οικονομικό αποτέλεσμα κατά την έξοδο από αυτόν.
Νωπή είναι ακόμη η είδηση στα μέσα Ιουνίου για τον Αμερικανό που με 20 δολάρια αγορά κρυπτονομίσματος ξύπνησε το επόμενο πρωί τρισεκατομμυριούχος από τεχνικό λάθος που δεν έχει ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι σκέψεις εντοπισθεί και χωρίς βέβαια να μπορεί να ρευστοποιήσει αυτά τα θεωρητικά υπερκέρδη…
Το ερώτημα που μένει από όλα αυτά είναι βέβαια, ποιος ο λόγος να ασχολείται κανείς με αυτό το θέμα; η απάντηση είναι απλή και την έχουμε βιώσει σε παρελθόντα αλλά πρόσφατο χρόνο με τις φούσκες μετοχών και ακινήτων, η απληστία είναι κακός σύμβουλος και τα αποτελέσματα της επώδυνα ειδικά όσο πιο ευάλωτος οικονομικά είναι αυτός που παρασύρεται από αυτή.
Προσέχουμε για να έχουμε όπως προέτρεπε και η παλιά καμπάνια …
