O Άγγλος νομπελίστας Peter Medawar έχει δώσει, κατά τη γνώμη μου, στην ανθρωπότητα τον ορθότερο λακωνικότερο ορισμό του ιού : “ιός είναι ένα κομμάτι κακά νέα τυλιγμένο σε μια πρωτεΐνη”.
Το βιώσαμε όλοι, ο καθένας με το δικό του τρόπο, εδώ και 14 μήνες, όταν τα κακά νέα χτύπησαν την πόρτα μας, και δεν έχει νομίζω νόημα να αναφερθούμε σε ανθρώπινες απώλειες και ψυχικά τραύματα, όχι για να μην φορτίσουμε συναισθηματικά τη σκέψη μας, αλλά από τον οφειλόμενο σεβασμό στην οδύνη.
Και τώρα, ανάλογα με την ηλικία μας, περιμένουμε το ραντεβού μας με το εμβόλιο. Σπάνια θυμάμαι να περιμένω οποιοδήποτε ραντεβού με τόση προσμονή και ανυπομονησία, ακόμη κι αν ανατρέξω σε εκείνα τα εφηβικά ραντεβού που με κόπο κλείναμε με τα κορίτσια των ονείρων μας και που η πιθανότητα να ακυρωθούν στην πορεία συχνά ξεπερνούσε το 50%.
Είναι σχεδόν υπερβατικό να λες ότι περιμένεις με προσμονή και πάθος εφηβικό να συναντηθείς με ένα …εμβόλιο. Κι όμως είναι τόσο εύκολο να το ερμηνεύσεις. Γιατί αυτό το εμβόλιο ( όπως φαντάζομαι και πολλά άλλα πριν από αυτό, για τις προηγούμενες όμως γενιές, που δεν τα θεωρούσαν δεδομένα όπως η δική μας ) έχει τη συμβολική διάσταση της απελευθέρωσης, της απόδρασης, της ανανέωσης, της επανάκτησης όλων αυτών, που σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, ο καθένας μας στερήθηκε το τελευταίο δυσβάσταχτα μακρύ διάστημα. Είναι το εμβόλιο που αποτυπώνει αυτή ακριβώς τη λαχτάρα για ζωή.
Είναι επίσης σίγουρο, ότι καθένας από εμάς, έστω και ψιλοκρυφά έχει προτεραιοποιήσει τις ενέργειες της επόμενης από τον εμβολιασμό μέρας, και αν πρέπει να μαντέψω πως τη φαντάζεται, θα έλεγα πως θα είναι μια μέρα ηλιόλουστη, γεμάτη αγκαλιές αγαπημένων προσώπων, με μουσικές, ταξίδια και απολαύσεις. Ας ζήσουμε λοιπόν τη χαρά της προσμονής, βλέποντας στον ορίζοντα τα αισιόδοξα που έρχονται κι ας αφήσουμε – ή έστω ας αρχίσουμε να αφήνουμε – πίσω μας τις μεμψιμοιρίες και την γκρίνια, γιατί “κάθε εμβόλιο για καλό”.
Και όταν σε λίγο καιρό, το ελληνικό καλοκαίρι, θα έρθει με τα μελτέμια του και θα πάρει μακριά μας την αγωνία και τις μάσκες, τότε γυρίζοντας το χρόνο πίσω θα μπορούμε επιτέλους να “κάνουμε ταμείο” και να αναζητήσουμε σε τι μας έκανε σοφότερους αυτό που ζήσαμε και τι διδάγματα πήραμε. Και τότε ίσως ακόμη να μπορούμε να δώσουμε αξία σε αυτές τις τελευταίες μέρες που ζούμε πριν συναντηθούμε με το εμβόλιο και παραφράζοντας τον ποιητή να πούμε “σα βγεις στον πηγαιμό για το εμβόλιο να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος”.
