Η νοοτροπία της αποτυχίας ενός manager

Σχετικά με τη δύναμη που έχει το βλέμμα ενός ανθρώπου το έχουμε αναφέρει πολλές φορές. Μπορεί η «γλώσσα» να σπάει κόκκαλα όπως συνηθίζεται να λέγεται αλλά και ένα βλέμμα επίσης «σπάει» κόκκαλα, αν αναλογιστεί κανείς πόσες φορές στην καθημερινότητά του έχει ζήσει τη δύναμη του βλέμματος του άλλου…Ένα βλέμμα λοιπόν έχει μια μαγική δύναμη να επηρεάζει διαπραγματεύσεις, να καταστρέφει συνεργασίες, να ηρεμεί συγκρούσεις αλλά και να εκδηλώνει συναίσθημα.

Ίσως να διανύουμε μια περίοδο όπου η δύναμη του βλέμματος να έχει «κρυφτεί» για λίγο πίσω από την κάμερα και τα μηνύματα που στέλνει να μην είναι τόσο έντονα ή διακριτά. Ένα βλέμμα όμως υποδηλώνει και νοοτροπίες και λόγω της ειδικότητός μου θα υπερασπιζόμουνα έντονα ότι ένα βλέμμα επικριτικό, τιμωρητικό, αυστηρό υποδηλώνει μια σταθερή - πάγια νοοτροπία όπου στοιχεία συνεργασίας και ανάπτυξης δεν χωράνε. Ίσως να να έχετε ακούσει τον όρο:
fixed mindset σε αντιπαράθεση με το growth mindset στο χώρο των επιχειρήσεων.

Πώς όμως η νοοτροπία επηρεάζει τις συνεργασίες και την επικοινωνία των ανθρώπων; Ας ερευνήσουμε τη δύναμη της νοοτροπίας σε δύο διαφορετικούς αλλά εξίσου σημαντικούς κλάδους καθένας με τη δική του βαρύτητα. Την ιατρική από τη μια μεριά και τον χώρο των επιχειρήσεων από την άλλη. Στο χώρο των επιχειρήσεων όπως και αντίστοιχα στον κλάδο της ιατρικής λειτουργούσε εδώ και χρόνια το πατερναλιστικό μοντέλο όπου είτε ο manager, o leader όπως και ο ιατρός με τη σειρά του, λειτουργούσαν με μια νοοτροπία κύρους και δύναμης της γνώσης και του ρόλου που ασκούσαν όπου βασικός στόχος ήταν να θέσουν τους κανόνες, τα όρια, να δώσουν οδηγίες και τις κατευθύνσεις ώστε το project, η θεραπεία να πετύχει.

Μόνο αν ακολουθούσε τις σωστές εντολές και οδηγίες κάποιος, θα μπορούσε να τα καταφέρει διαφορετικά έχανε, ότι και αν σήμαινε αυτό για την καριέρα του ή και τη ζωή του. Αναφερόμαστε σε ένα πατερναλιστικό μοντέλο επομένως, ένα σύστημα, ένα μοντέλο, μια πρακτική ενός γενικότερου ελέγχου χωρίς την παροχή δικαιώματος συμμετοχής και συνεργασίας στο να υπάρχει και μια δεύτερη γνώμη. Ουσιαστικά αναφερόμαστε σε μια σταθερή νοοτροπία ότι ένας ξέρει καλύτερα μέσα στην ομάδα ποιό είναι το σωστό και ποιά είναι η λύση. Ο στόχος δεν ήταν μέχρι πρότινος ούτε να εμπνέει ο manager, ούτε να εξελίσσεται, ούτε και να αποδέχεται μια διαφορετική γνώμη, άποψη ενός μέλους της ομάδας του.

Έχοντας αποδεχτεί όμως την σημαντικότητα και τη σπουδαιότητα της συνεργασίας, της συμμετοχής των άλλων, στην ανταλλαγή απόψεων και στη δημιουργία νέων ιδεών, έχουμε μεταφερθεί από την εποχή του fixed mindset, στην εποχή του growth mindset όπου η αυτεπίγνωση, η ανάπτυξη, ακόμα και οι αδυναμίες του καθενός αποτελούν μοχλό εξέλιξης. Έχουμε δηλαδή αποδεχτεί μια νοοτροπία ανάπτυξης, όπου ο καθένας νιώθει εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές του και μπορεί να αντιλαμβάνεται τις προκλήσεις στην καθημερινότητά του ως ευκαιρίες ανάπτυξης της ομάδας του, και κατ’ επέκταση επιτυχίας των στόχων του.

Η αντιμετώπιση της επιτυχίας  

Ο σημερινός manager, αντιλαμβάνεται τις αδυναμίες του και αποδέχεται το feedback ως ένα εργαλείο εξέλιξης και όχι κριτικής στο πρόσωπό του. Παράλληλα, αντιλαμβάνεται την επιτυχία του άλλου όχι σαν κάτι απειλητικό αλλά ως μια διαδικασία που μπορεί να κάνει και τον ίδιο ακόμα καλύτερο, ανακαλύπτοντας νέους τρόπους αντιμετώπισης καθημερινών προβλημάτων.

Σε μια νοοτροπία όπου η ανάπτυξη των δεξιοτήτων, η αναγνώριση των ικανοτήτων, η αποτυχία ως έννοια να αποτελεί αιτία για να αλλάξει κάποιος και να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα, καλείται να λειτουργήσει ο σημερινός manager. Και μπορεί να φαντάζει ιδανικό, γνωρίζουμε όμως ότι κατά αυτόν τον τρόπο μπορεί ο άνθρωπος να εξελιχθεί και η επικοινωνία να γίνει εποικοδομητική.

Είμαστε όλοι άνθρωποι ανεξαρτήτως του ρόλου που έχουμε, κοινωνικά, επαγγελματικά ακόμα και σε οικογενειακό επίπεδο. Όταν επικοινωνούμε και νιώθουμε ασφάλεια για αυτό που αντιπροσωπεύουμε, όταν αφουγκραζόμαστε το συναίσθημα του άλλου ως εξίσου σημαντικό με το δικό μας, όταν η συμμετοχή και η συνεργασία του άλλου αποτελεί σημαντικό βοήθημα και για τη δική μας δουλειά και ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα κατά αυτόν τον τρόπο τα πάντα λειτουργούν με μια ηρεμία όπου ο στόχος δεν είναι η προβολή του εαυτού μας αλλά του έργου μας ως ομάδα.

Το να αφήσουμε πίσω μας ένα πατερναλιστικό μοντέλο στον τρόπο που λειτουργούμε, σίγουρα μας αφαιρεί μια υποτιθέμενη σιγουριά και ασφάλεια, που από τη δική μου θέση θα έλεγα ότι είναι εικονική. Ασφάλεια νιώθεις όταν έχεις συμμάχους, όταν ανταλλάσσεις ιδέες και σκέψεις, όταν υψώνεις παρέα με άλλους τα χέρια της επιτυχίας. Σκέψου πώς είναι ένας ασθενής να συμμετέχει στη θεραπεία για τη δική του ζωή, να νιώθει ότι έχει και ο ίδιος έλεγχο στην όλη προσπάθεια που κάνει και που ο ιατρός του τον συμβουλεύεται και τον ρωτάει στο πώς νιώθει, που θα μπορούσε να τον βοηθήσει και να του προσαρμόσει τη θεραπεία στα δεδομένα του. Η θεραπεία δεν θα ήταν πιο επιτυχής;

Ο ασθενής δεν θα συμμορφωνόταν καλύτερα όταν θα γνώριζε ότι έχει και ο ίδιος συμμετοχή στην όλη προσπάθεια για τη ζωή του;

Σκέψου τώρα τον κάθε manager και τον κάθε υφιστάμενο πόσο σημαντικός εξίσου αισθάνεται όταν η γνώμη του ακούγεται, η ιδέα του λαμβάνει σάρκα και οστά και η επιτυχία του με ενθουσιασμό λαμβάνει τα εύσημα του manager του. Έτσι. δεν μπορεί ποτέ κανείς να αποτύχει πραγματικά και …για να μιλήσουμε με όρους σημερινούς…έτσι χτίζεται η επιτυχία της… «αγέλης »!