Από Το Σχολείο Στην Ηγεσία…Πώς;

Η επιτυχία για τον καθένα από εμάς είναι κάτι προσωπικό, είναι ένα άλμα σε κάθε εμπόδιο της καθημερινότητας που ξεπερνάς και σε αφήνει ελεύθερο να προχωρήσεις παραπέρα και σου δίνει το δικαίωμα να βιώσεις την ισορροπία στη ζωή σου.

Καθημερινά στη δουλειά μου αναφέρομαι στη δύναμη του ανθρώπινου εγκεφάλου, στη δύναμη της επικοινωνίας και της συνεργασίας αλλά κυρίως στις δεξιότητες του ανθρώπου που θα τον οδηγήσουν στην κορυφή των όσων ο ίδιος επιθυμεί να επιτύχει στη ζωή του. Η επιτυχία για τον καθένα από εμάς είναι κάτι προσωπικό, είναι ένα άλμα σε κάθε εμπόδιο της καθημερινότητας που ξεπερνάς και σε αφήνει ελεύθερο να προχωρήσεις παραπέρα και σου δίνει το δικαίωμα να βιώσεις την ισορροπία στη ζωή σου.

Στο τελευταίο report του World Economic Forum έγινε αναφορά στις δέκα δεξιότητες που καλούνται να κατέχουν τα στελέχη και η ηγεσία των οργανισμών μέχρι το 2025 προκειμένου να υπάρχει αυτή η ισορροπία τόσο στην ψυχική ηρεμία των εργαζομένων όσο και την καθημερινή τους απόδοση και προσαρμοστικότητα στα όσα έχουν να αντιμετωπίσουν, όπως την κρίση της πανδημίας. Οι δεξιότητες όπως τις αναφέρουν χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες: αυτές που αφορούν στην δεξιότητα του να επιλύεις προβλήματα και να αντιμετωπίζεις κρίσεις, στην δεξιότητα του να συνεργάζεσαι με άλλους ανθρώπους εποικοδομητικά, στο να μπορείς να αυτοελέγχεις τα συναισθήματά σου, τις σκέψεις και τη συμπεριφορά σου αλλά και στην δεξιότητα του να γνωρίζεις το πώς να αξιοποιείς την τεχνολογία και την εξέλιξη αυτής στην καθημερινότητά σου.

Κάθε κατηγορία περιλαμβάνει σημαντικές δεξιότητες, με πρώτη στη λίστα τη δεξιότητα της αναλυτικής σκέψης και αυτή της ευρηματικότητας ενός στελέχους. Ακολουθεί η ικανότητα του να μπορεί κάποιος να λαμβάνει πληροφορίες και γνώσεις μέσα από την βιωματική εκπαίδευση και ανάπτυξη του εαυτό του, δεξιότητες όπως του να μπορεί ένα στέλεχος να δημιουργεί, να εφευρίσκει λύσεις και να επηρεάζει θετικά την ομάδα του με νέες ιδέες, να μπορεί μέσω της σωστής χρήσης της τεχνολογίας να εξελίσσεται και να προγραμματίζει τις εξελίξεις στο χώρο εργασίας, να είναι ένα άτομο προσαρμοστικό στις αλλαγές και ανθεκτικό, όπως επίσης του να μπορεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες και αλλαγές συνθέτοντας με όλα αυτά τα εργαλεία που θα έχει, μια κανονικότητα που δεν θα τον εμποδίζει να προχωρήσει και να εξελιχθεί.

To report αυτό ουσιαστικά όπως το διάβαζα δεν αναφέρεται σε τίποτα περισσότερο από τις δεξιότητες που καλείται να έχει ένα μαθητής. Το σχολείο, με άλλα λόγια είναι μια μικρή κοινωνία, ένας οργανισμός με τους θεσμούς του, τις ιεραρχίες του, τους κανόνες, τις καθημερινές προκλήσεις και εμπόδια, την καθημερινή επικοινωνία και αλληλεπίδραση με ανθρώπους, συμμαθητές, καθηγητές, τη χρήση της τεχνολογίας αλλά και την ανάγκη για επιβίωση - συναισθηματικής και ψυχικής - μέσα από μια πληθώρα politics, διαφωνιών, σκέψεων, παρορμητικότητας, υγείας του εγκεφάλου και παιδικής ευρηματικότητας.

Ο παράγοντας... εκπαίδευση

Ουσιαστικά με τα δεδομένα που ζούμε στην σημερινή εκπαίδευση θα λέγαμε ότι το World Economic Forum, αναφέρεται στο λάθος τρόπο εκπαίδευσης που έχουμε και πώς μέσα από την εργασία μας, μπορούμε να αναπτύξουμε τις σωστές δεξιότητες που δεν αναπτύξαμε όταν ήμασταν ακόμα μαθητές… Να διορθώσουμε, ως εργαζόμενοι ουσιαστικά, την επικοινωνία μας με τους άλλους, ώστε να μπορούμε να εξελιχθούμε, να αναπτύξουμε τη δημιουργική μας σκέψη, να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να είμαστε ασφαλείς με τις αποφάσεις μας και τον εαυτό μας. Με άλλα λόγια να επιστρέψουμε στον τρόπο που η φύση μας έπλασε, μας το χάρισε να το αξιοποιήσουμε στην παιδική ηλικία (αλλά δεν το αξιοποιήσαμε σωστά λόγω συστήματος), και τώρα που είμαστε πιο ελεύθεροι να το δομήσουμε πάλι ή μάλλον να το θυμηθούμε και να το βγάλουμε στην επιφάνεια.

Πόσο πιο δύσκολο και κουραστικό είναι όμως να ξεκινάς από την αρχή να θυμάσαι την υγεία των συναισθημάτων σου, της σκέψης και της συμπεριφοράς σου, όταν έχεις εκπαιδευτεί να αμύνεσαι, να υπομένεις και να καταστρέφεις την αναλυτική σου σκέψη, τη λαχτάρα σου να πείς την ιδέα σου και να προτείνεις μιας λύση. Φανταστείτε πώς όλο αυτό μεταφράζεται στη συνεργασία και την επικοινωνία μέσα σε μια ομάδα, σε ένα meeting, όπου οι συνεργάτες δεν έχουν ούτε το θάρρος αλλά ούτε και την όρεξη να προτείνουν λύσεις, να εκφράσουν ελεύθερα τις ιδέες τους σε μια κρίση που μπορεί να προκύψει. Πώς μπορεί να αλλάξει στον ενήλικα-εργαζόμενο, στέλεχος αλλά και ηγέτη με τη σειρά του, όταν από μαθητή δεν τον έχεις αφήσει ελεύθερο να εκφράσει την ιδέα του, να δημιουργήσει, του προκαλείς “πάρεση” σε τμήματα του εγκεφάλου που υπό διαφορετικές συνθήκες θα παρήγαγαν υλικό - μαγικό υλικό που θα ενέπνεε συμμαθητές, θα άλλαζε νοοτροπίες καθηγητών, θα διαμόρφωνε ένα επικοινωνιακό περιβάλλον και επομένως μια ασφάλεια στην έκφραση ιδεών.

Οι δεξιότητες που καθημερινά καλούμαστε να αναπτύξουμε ουσιαστικά είναι αυτές που ώς παιδιά μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε χωρίς φραγμό όπως μας τις χάρισε η φύση. Η ατροφία που έχει δημιουργηθεί όμως δεν σημαίνει ότι είναι μόνιμη. Η ανάπτυξη του συναισθηματικού μας μυ δεν είναι κάτι ακατόρθωτο ακόμα και αν δεν έχει προπονηθεί για πολλά χρόνια.

Αναπτύξτε τις δεξιότητες αυτές καθημερινά στη ζωή σας, στα παιδιά σας, στη ζωή σας γενικότερα με όσους συναναστρέφεστε και επικοινωνείτε. Οι δεξιότητες που ο χώρος εργασίας και η ηγεσία μας καλεί να κατέχουμε, αφορά δεξιότητες που αφορούν στην υγεία ψυχική και συναισθηματική του ίδιου μας του εαυτού, αφορούν στην προσωπικότητά μας, στην ευτυχία μας και στην ανθεκτικότητά μας σε όσα συμβαίνουν, σε όσα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Και αυτό είναι επιλογή ως προς το πώς θέλουμε να συνεχίσουμε και να εξελιχθούμε ως άνθρωποι, αναπτύσσοντας τις δυνατότητες που μας παρέχει η φύση όπως και καθημερινά εργαλεία για μια ζωή με ποιότητα.