Ένα από τα καταπληκτικά που έχει αναδείξει η πανδημία είναι το πώς χειριζόμαστε τον Τουρισμό και σχεδόν οτιδήποτε μετά την γενναία απόφαση του Πρωθυπουργού να αναγνωρίσει τον “ελέφαντα στο δωμάτιο” και να πάει τη χώρα σε lockdown.
Τα περισσότερα από όσα συνέβησαν από τότε και μετά, και ειδικά στο άνοιγμα στον Τουρισμό, θυμίζουν κάτι από Τραμπ και φοβάμαι ότι το θέμα ΔΕΝ είναι πολιτικό, αλλά οργανικό – της χώρας. Ακόμη χειρότερα, μέσα από πολλές συζητήσεις με υψηλόβαθμα στελέχη Κράτους και Κυβέρνησης, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο καμία Κυβέρνηση δεν θα το χειριζόταν πολύ καλύτερα, αλλά ούτε καν κανένας Υπουργός δεν θα τα έκανε πολύ καλύτερα του τωρινού – ο οποίος μάλλον δεν τα έχει πάει καλά.
Και ο λόγος που έχω αυτή την εντύπωση είναι το εξαιρετικά ανεπτυγμένο κριτήριο βολέματος (!) των μεσαίων στελεχών σε όλη την μηχανή της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των Υπουργείων, με βασικό κριτήριο το πως ΔΕΝ θα κινητοποιηθούν δυνάμεις και πως ΔΕΝ θα “σπάσουμε αυγά”. Έτσι κάθε λύση που απευθύνεται στο εσωτερικό της χώρας χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά στενό πλαίσιο εφαρμογής (π.χ. μέτρα για εργαζόμενους) ενώ κάθε λύση που πρέπει να κινητοποιήσει ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας χαρακτηρίζεται εύκολα ως “ανεδαφική”.
Προκειμένου να μην ταράξουμε τον ύπνο πολλών επαγγελματιών, είμαστε μάλλον διατεθειμένοι να αλλάζουμε ακόμη και τις διαδικασίες εισόδου στη χώρα σε ξένους που έχουν ήδη κλείσει τις διακοπές τους, αλλά δεν διανοούμαστε να κάνουμε κάτι που θα στενοχωρήσει τον τοπικό Σύλλογο των ΚΤΕΛ ή τους ανθρώπους που λειτουργούν τα “μπιτσόμπαρα” ή καταλύματα. Ή να πούμε πχ σε κάποια νησιά ότι φέτος δεν θα πρέπει ίσως να υποδεχθούν καν ξένους, παρά μόνο Έλληνες. Είναι πρόβλημα αυτό; Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει!! Κανείς δεν μέτρησε και κανείς δεν υπολόγισε….
Πράγμα που μας φέρνει σε μια άλλη παθογένεια: να μην ξέρουμε ως χώρα ή ως επιμέρους προορισμοί ΠΟΣΟΥΣ τουρίστες μπορούμε να διαχειριστούμε και σε ΠΟΣΟΥΣ στοχεύουμε (!), ώστε να ξέρουμε τουλάχιστον ποιοι περιορισμοί έχουν νόημα και ποιοι όχι. Τόσο κεντρικά όσο και τοπικά, η χώρα “άνοιξε” επίσημα τον τουρισμό με την λογική “όσους περισσότερους μπορούμε” και στο βωμό αυτό αποφάσισε ότι το μόνο που θα εφαρμόσει είναι “υγειονομικά πρωτόκολλα”. Το αν αυτά αποθαρρύνουν ή ενθαρρύνουν τουρίστες να έρθουν, πόσους και από πού, δεν θα μάθουμε ποτέ ως χώρα. Ακόμη χειρότερα δεν θα μάθουμε ποτέ ποιο είδος τουρίστα προσελκύουν ή όχι τα αντίστοιχα μέτρα και με βάση αυτά, σε τι έσοδα στοχεύουμε.
Για να ΜΗΝ κάνουμε όλη αυτή την “βρώμικη δουλειά”, που απαιτεί οργάνωση (!), όχι μόνο δεν έχουμε Στόχους αλλά και από προβλέψεις λέει ο καθένας ό,τι του κατεβάσει η κούτρα του. Με συνέπεια το “όσοι περισσότεροι” να έχει καταλήξει η μόνη επιλογή, την οποία για να υπερασπίσουμε ακούμε ακόμη και παραινέσεις περί “εχεμύθειας” όταν έχουμε κρούσματα, για να μην τρομάξουμε τους πελάτες. Και συμπεριφερόμαστε σαν να ΜΗΝ υπάρχει “ένας ελέφαντας στο δωμάτιο” ή να κάνουμε ότι κοιμόμαστε αν τον δούμε.
Όλα αυτά θα είχαν νόημα αν μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι με κάποιο τρόπο, κάποια στιγμή σχετικά σύντομα, ο ιός θα μας εγκαταλείψει. “Μεγάλες Προσδοκίες” ήταν ένα βιβλίο των παιδικών μας χρόνων. Η επιστήμη λέει ότι μάλλον ΔΕΝ θα ξεμείνουμε από “ελεφαντάκια” στο δωμάτιο το επόμενο διάστημα. Και πρέπει να σοβαρευτούμε.
Αν δεν θέλουμε να πεινάσουμε πρέπει να “ανοίξουμε”. Αλλά με σχέδιο και μεθοδολογίες που θα περιορίζουν τον κόσμο με Στόχους και Σχέδιο. Όχι τρέχοντας με τις πλεξούδες μας να ανεμίζουν στα καταπράσινα λιβάδια. Γιατί εκεί βρίσκουν φαγητό και τα ελεφαντάκια για να μεγαλώσουν. Και μετά δεν ελέγχονται.
