Στις αρχές της δεκαετίας του 80 στους ελληνικούς θερινούς κινηματογράφους της Κορίνθου (από όπου κατάγομαι, αλλά και αλλού, φαντάζομαι) συνήθιζαν να φέρνουν μια σειρά από ιταλικά γουέστερν. Όχι, τα κλασικά “spaghetti” με τον Κλιντ Ίστγουντ, αλλά κάποιες παρωδίες τους με ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο που είμαι βέβαιος ότι θα κάνει όσοι είστε κάπου μεταξύ 45-55 ετών να χαμογελάσετε. Τον λιγνό κι αδύνατο Τέρενς Χιλ και τον τερατώδη χοντρό Μπαντ Σπένσερ.
Κάθε καλοκαίρι αναμφίβολα θα βλέπαμε τουλάχιστον μία ταινία με τους περίεργους τίτλους “Το όνομα μου είναι κανένας”, “Ο Κρεμμυδάκιας” , κ.ά.
Λίγο αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, είδα το “Le Professionel” (ίσως την καλύτερη ταινία του Μπελμοντό, να την δείτε όσοι δεν το έχετε κάνει) και έψαξα να βρω το soundtrack της ταινίας. Τότε τα καταστήματα της πόλης ήταν δύο. Παρ όλο που και τα δύο ήταν αρκετά ενημερωμένα, δεν το είχαν. Έτσι, παρήγγειλα στην αδερφή της μητέρας μου που ζούσε στο Βέλγιο, όταν ξανάρθει στην Ελλάδα να μου το φέρει.
Πράγματι στο πρώτο της κιόλας ταξίδι, η Γιούλα, μου έφερε ένα LP που είχε μέσα όχι μόνο την μουσική αυτής της ταινίας, αλλά σχεδόν όλα τα μέχρι τότε γνωστά κομμάτια του Ένιο Μορικόνε. Εκεί ξανασυναντήθηκα με το δίδυμο των θερινών κινηματογραφικών περιπετειών μου, αφού ο Μορικόνε είχε γράψει την μουσική για αυτές τις ταινίες.
Δυστυχώς, κατά την περίοδο που έκανα κάποιες μουσικές εκπομπές, ως έφηβος, σε έναν τοπικό σταθμό, κάποια μέρα τον ξέχασα -κι ως ήταν φυσικό, “εξηφανίσθη”.
Ο Ένιο Μορικόνε ήταν ένας genius της μουσικής. Ελάχιστοι μπορούν να καυχηθούν πως επέδρασαν με τόσο καθηλωτικό τρόπο στην ιστορία της Τέχνης, όσο αυτός.
Ναι, στην Ιστορία της Τέχνης, όχι απλώς της Μουσικής!
Γιατί ο Μορικόνε άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν πια τις κινηματογραφικές ταινίες. Δεν τις βλέπαμε μόνο. Τις ακούγαμε κιόλας. Δεν τρέχαμε να νοικιάσουμε στα βίντεο κλαμπ το “Για Μια Χούφτα Δολάρια”, ή τον “Επαγγελματία”. Τρέχαμε για να πάρουμε και τα soundtrack των ταινιών αυτών.
O Μορικόνε σε βύθιζε μέσα σε έναν ωκεανό συναισθημάτων. Δεν μπορούσες να μην χαμογελάσεις όταν άκουγες το θέμα από το “My name is nobody” (“Το όνομά μου είναι κανένας“).
Δεν μπορούσες να μην κρατήσεις την ανάσα σου όταν άκουγες το σφύριγμα στο “For a Fistfull of Dollars” (“Για Μια χούφτα Δολάρια“). Δεν γινόταν να μην νιώσεις μια εσωτερική αναγέννηση όταν άκουγες το θέμα από το “Once upon a time in America”. Δεν γινόταν να μην νιώσεις ερωτευμένος ακούγοντας το “Love in the morning”. Δεν γινόταν να μην σου έρθουν δάκρυα στα μάτια στο finale του “Cinema Paradiso“.
Χιλιάδες συνθέτες έχουν γράψει μουσική για το σινεμά. Μόνο οι μουσικές του Μορικόνε όμως σου φέρνουν αμέσως στο μυαλό όχι απλώς τις εικόνες από τις ταινίες, αλλά εκείνες τις στιγμές από όταν τις είδες κι από τους ανθρώπους που ήταν στο πλάι σου…
RIP, Maestro e grazie per i sentimenti.
