Κρατάω στα χέρια μου ένα μπουκάλι από ένα εξαιρετικό κρασί από ένα μικρό, αλλά σημαντικό οινοποιείο στη ζώνη της Νεμέας, το Deux Dieux του 2015 του Οινοποιείου Αιβαλή.
Πρόκειται για ένα πραγματικά πληθωρικό χαρμάνι του τοπικού αγιωργίτικου και του κοσμοπολίτικου syrah που με τη 30μηνη παραμονή του σε δρύινα βαρέλια αναδεικνύει πυκνά αρώματα σκούρων φρούτων, στόμα που διακρίνεται από το υψηλό αλκοόλ και ιδιαίτερα ισορροπημένες τανίνες. Ένα πραγματικά ξεχωριστό κρασί που δικαιώνει την ιδιαίτερη ονομασία του.
Deux Dieux. To μυαλό μου ταξιδεύει πίσω στις αρχές Μαρτίου, όταν αυτός ο μονοκύτταρος οργανισμός μπήκε βίαια στη ζωή μας και ανέτρεψε με κρότο την καλοκουρδισμένη καθημερινότητά μας, απειλώντας όχι μόνο την υγεία μας (και ίσως τη ζωή μας), αλλά πρωτίστως τη ψυχολογική μας επάρκεια.
Και τότε, τις μέρες εκείνες, μπήκαν στη ζωή μας αυτοί οι 2 άνθρωποι που κάθε απόγευμα, με μια πρωτόγνωρη για τα χρηστά ήθη ακρίβεια, προσπαθούσαν όχι μόνο να μας ενημερώσουν, αλλά κυρίως να κατευνάσουν τη χίμαιρα που ζούσε μέσα μας. Και επιστρέψτε μου τον ασεβή ενδεχομένως παραλληλισμό, αλλά ίσως ακριβώς για το λόγο αυτό, για το έργο που υπηρετούσαν, να έμοιαζαν τόσο με “2 Θεούς”.
Οι δύο – επίγειοι – “Θεοί”
Ο ένας, αγαπημένος φίλος μου από παλιά, συμμαθητής στο Βαρβάκειο, πάντα ταγμένος – με ανιδιοτέλεια θεωρώ – στα κοινά, είχε ένα ρόλο πιο άχαρο, αυτόν που στην Αμερική προσδιορίζεται ως ο “κακός μπάτσος”. Ήταν όμως στιβαρός και αποτελεσματικός και έδειχνε ότι μπορούμε να τον εμπιστευτούμε.
Ο άλλος ήταν μια αποκάλυψη. Ένας λόγος μειλίχιος, αλλά σαφής. Ζεστός, συχνά λυρικός, απόλυτα ανθρώπινος και ταυτόχρονα πειστικά επιστημονικός. Σήκωσε πάνω του αγόγγυστα το άχθος όλων μας, χωρίς να χάσει ούτε μια φορά την υπομονή, την αξιοπρέπεια και την πραότητά του.
Ήταν ο Έλληνας που ονειρευόμαστε, τόσο μακριά από αρνητικά στερεότυπα που όλοι έχουμε στο μυαλό και τη ψυχή μας. Ο Έλληνας μιας Ελλάδας που δεν πληγώνει τα παιδιά της, αλλά αντίθετα τα εμψυχώνει και τα ωθεί πάντα μπροστά.
Και τώρα, μόλις λίγες βδομάδες μετά, άρχισε από πολλούς η αποκαθήλωση. Αδιανόητες θεωρίες αρχίζουν να έρπονται και να προσπαθούν να μας προσγειώσουν εκεί που δε θέλουμε να γυρίσουμε.
Το ποτήρι μου τέλειωσε. Είναι η στιγμή να σερβίρω το επόμενο. Πραγματικά ωραίο κρασί από τη Πελοπόννησο, που τόσα μεγάλα κρασιά μας έχει δώσει. Και με τη σκέψη στην Πελοπόννησο, αλλά και στον καθηγητή της καρδιάς μας, εύχομαι αυτή τη φορά να μη βάλουμε στη φυλακή τον Κολοκοτρώνη.
