Κρατάω στα χέρια μου ένα μπουκάλι από ένα πραγματικά εμβληματικό κρασί. Ένα κρασί από αυτά, τα λίγα, που άλλαξαν την εικόνα του ελληνικού κρασιού, τόσο στο εσωτερικό της χώρας μας, όσο και έξω από αυτό.
Είναι ένα Κτήμα Κυρ-Γιάννη του 2013, αυτό που παλαιότερα λεγόταν Κτήμα Γιανακοχώρι. Εδώ συνυπάρχουν αρμονικά το Ξινόμαυρο (50%) με το Merlot (30%) και το Syrah (20%). Διακρίνεται για το σκούρο πορφυρό του χρώμα, τα αρώματα φράουλας, βύσσινου, ευκάλυπτου και βανίλιας με νότες καπνού και μαύρου πιπεριού, μεσαίες τανίνες και ήπια επίγευση.
Η σκέψη μου γυρίζει πίσω στο 2013. Πολύ δύσκολη χρονιά. Σκληρή ύφεση, αβεβαιότητα για το όποιο μέλλον, κόπωση από τα προηγούμενα χρόνια και πολλά δυσάρεστα προσωπικά γεγονότα για μένα. Πόσο μακριά μου φαίνεται τώρα. Μια αιωνιότητα και μια μέρα.
Θεωρώ πως ένα μείζον ευεργετικό χαρακτηριστικό, ατομικό, αλλά και συλλογικό, που συντελεί στην κοινωνική ισορροπία είναι το ότι ξεχνάμε. Ξεχνάμε γρήγορα και ουσιαστικά. Θυμόμαστε περιγράμματα και συναισθήματα, αλλά ξεχνάμε τις ουσιώδεις λεπτομέρειες, τις αιτίες και τις αφορμές των γεγονότων.
Ας σκεφτούμε για παράδειγμα τα βιβλία που έχουμε διαβάσει. Με την εξαίρεση πολύ λίγων που μας επηρέασαν ανεξίτηλα, τα περισσότερα τα έχουμε ξεχάσει. Θυμόμαστε αν μας άρεσαν, τα έχουμε ενδεχομένως συνδυάσει και με τη χρονική περίοδο στην οποία τα διαβάσαμε, ίσως συγκρατούμε κι ένα σκαρίφημα της θεματολογίας ή της πλοκής τους, αλλά στην ουσία τα ξεχνάμε. Για αυτό και είναι χρήσιμο να τα “επισκεπτόμαστε” από καιρό σε καιρό και να τους δίνουμε τη δυνατότητα να μας ξανα-γοητεύσουν. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον κινηματογράφο. Θυμόμαστε ποιες ταινίες μας άρεσαν, ίσως και γιατί, αλλά αν δεν τις δούμε τουλάχιστον μια δεύτερη φορά σε βάθος χρόνου, αποκλείεται να μην τις ξεχάσουμε.
Αυτό θα συμβεί και με το δράμα που ζούμε. Θα το ξεχάσουμε.
Σήμερα, που είμαστε ακόμη μέσα στο πρόβλημα, θεωρούμε ότι θα θυμόμαστε για πάντα τις μέρες που ζούμε. Πολλοί πιστεύουν ότι οι μέρες αυτές θα διαμορφώσουν συμπλέγματα και τραυματικές συμπεριφορές που θα μας συντροφεύουν για πάντα. Κάποιοι βιάζονται να δηλώσουν ότι η ζωή μας άλλαξε, ότι τίποτα δε θα είναι ίδιο με πριν, ότι ποτέ δε θα ξανα αγκαλιάσουμε κανέναν και ότι η κοινωνική απομόνωση είναι μονόδρομος πλέον για όλους μας.
Η δική μου γνώμη είναι ότι θα ξεχάσουμε. Θα θυμόμαστε πάντα τα έντονα και σίγουρα όχι ευχάριστα συναισθήματα, που κατά πλειοψηφία γέννησε αυτή η θύελλα. Θα θυμόμαστε και τις λίγες θετικά φορτισμένες στιγμές που επίσης ζήσαμε. Αλλά, κατά βάση θα ξεχάσουμε. Θα ξεχάσουμε αυτές τις πρόσκαιρες συνήθειες, αυτό τον εφήμερο φόβο, αυτή την επίπλαστη τυπολογία πρακτικών και συμπεριφορών. Θα το ξεχάσουμε.
Και με αυτή τη σκέψη γεμίζω ξανά το ποτήρι μου και συγκρατώ από το μακρινό 2013 μόνο την ήπια και ισορροπημένη επίγευση του εξαιρετικού αυτού κρασιού του Κτήματος Κυρ-Γιάννη.
