Στις ΗΠΑ υπάρχει μια έκφραση: «When push comes to shove», στην χρήση της οποίας καταφεύγουν όταν τα πράγματα φτάνουν στο σημείο «μηδέν» και στον ορίζοντα δεν διαφαίνονται «εύκολες» απαντήσεις σε προβλήματα, ενώ και όσες θεωρούνταν ως τέτοιες, δεν κατάφεραν να δώσουν πειστική απάντηση, πόσο μάλλον λύση! Αποτέλεσμα; Να πρέπει να αναζητηθεί κάτι νέο, διαφορετικό και σίγουρα πιο λειτουργικό. Πέρα από δεδομένα που χρονίζουν, απόψεις που θεωρούνται ως παγιωμένες, λογική που εντείνει το αδιέξοδο, μακροημερεύει την αδράνεια δίχως, ταυτόχρονα, να προσθέτει την παραμικρή αξία, ακόμη και συνήθειες όπου εκλείπει το σημείο έναρξης και αναφοράς τους.
Αλήθεια, τα ανωτέρω σας θυμίζουν κάτι; Εάν η απάντησή σας είναι «ναι, τα ελληνικά Πανεπιστήμια», τότε σίγουρα βρίσκεστε στην σωστή κατεύθυνση.
Θαρρώ πως καθείς οφείλει να ξεκαθαρίσει το περιεχόμενο, τον ρόλο και τη σημασία που ενέχει η λειτουργία ενός ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος -ως συνολικότερη έννοια- σε μια σύγχρονη κοινωνία. Με όρους, ούτε καν σημερινούς, αλλά της επόμενης ημέρας. Πάντοτε κινούμενο έχοντας στον «πυρήνα» της λειτουργίας του την απάντηση στο -απλοϊκό, εκ πρώτης όψεως- ερώτημα: «Πως θα καταφέρουμε να παράσχουμε χρηστικά εφόδια σκέψης, μα και γνώσης στους φοιτητές μας προκειμένου όχι απλά να ενταχθούν στην αγορά εργασίας, αλλά να μπορούν να επιλέξουν μεταξύ πολλών ποιοτικών, αλλά και καλά αμειβόμενων θέσεων ευθύνης εργασίας, οι οποίες θα τους διασφαλίσουν το ευ ζην, τοποθετώντας τους σε πλεονεκτική θέση όταν φτάσει το ερχόμενο «κύμα» μιας ακόμη μεγάλης τεχνολογικής ή βιομηχανικής αλλαγής;»
Η πειστική, όσο και «καθαρή» απάντηση δύναται να αποτελέσει «οδηγό» για το modus operandi ενός σύγχρονου πανεπιστημιακού ιδρύματος. Που θα διακρίνεται από εκπαιδευτικό προσωπικό αφοσιωμένο και ενημερωμένο περί του τι συμβαίνει στην αγορά, εντός και πρωτίστως εκτός των συνόρων, που θα παρακολουθούν τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης περί του management και της τεχνολογίας, που θα σκέφτονται και θα δουν παραπέρα από θεωρήματα και συγγράμματα. Παράλληλα, θα απαρτίζεται από φοιτητές πρόθυμους να μάθουν, να αναζητήσουν, να ερευνήσουν, να βελτιωθούν, να μην σκέφτονται με σημερινούς όρους, αλλά με τις αυριανές εξελίξεις στο γνωστικό πεδίο, με έμφαση στην τεχνολογία και τον τρόπο λειτουργίας σύγχρονων εφαρμογών, υπηρεσιών και λειτουργιών, και κυρίως με ποιο τρόπο θα δώσουν αποτελεσματική απάντηση στα προβλήματα και τις εν γένει προκλήσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπες επιχειρήσεις, οργανισμοί, εταιρείες και βιομηχανίες σε ολόκληρο τον κόσμο. Πλέον, οι αποστάσεις δεν υφίστανται, με αποτέλεσμα το πεδίο δράσης κάθε ενός να εκτείνεται όπου γης.
Ένα πανεπιστήμιο που θα επιδιώκει την προσέλκυση «ανοικτών» μυαλών και θα έχει μόνιμα «κλειστές» πόρτες απέναντι στην άρνηση, την οπισθοδρόμηση, την απαξίωση, την συνήθεια, το βόλεμα και το τέλμα.
Για όσους απρόσκλητους επιθυμούν να επιβάλουν την εμπαθή, πλήρως αποδομιστική και διόλου παραγωγική αντίληψη, άποψη ή θεώρησή τους, υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό: Στο σπίτι τους απέναντι στον καθρέφτη, στις αντίστοιχης λογικής παρέες τους, σε κάθε καφενέ, υπόγειο, σέχτα, υποομάδα, τοπική και όπου αλλού επί γης συχνάζουν. Ούτως ή άλλως, συνηθισμένοι να προβαίνουν σε παράλληλους μονόλογους μεταξύ κωφών, δεν θα δυσκολευτούν να… θριαμβεύσουν. Εξάλλου, δεν θα πρέπει να διαφεύγει από το νου τους πως ακόμη και όταν ένας λαμπτήρας φωτίζοντας τη σκιά ενός ποντικιού το προβάλει σε μια επιφάνεια προσδίδοντάς του γιγαντιαίες, ου μην και τρομακτικές διαστάσεις, στην πραγματικότητα εξακολουθεί να παραμένει ένα… ποντίκι! Με περιορισμένες δυνατότητες, συμπλέγματα και απουσία ουσιαστικής ισχύος.
