Την περασμένη εβδομάδα, δεν έχει σημασία η ημέρα, ανηφόρισα από την ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας, για μια επαγγελματική συνάντηση, στο Σύνταγμα (με τα πόδια… ευτυχώς) και στη διαδρομή είδα μια ομάδα (που δεν απαρτιζόταν από περισσότερους από 300 ανθρώπους) που διαμαρτύρονταν στην άκρη του δρόμου. Το περιεχόμενο άγνωστο, καθώς συγχωρήστε με, δεν έδωσα σημασία. Η αλήθεια είναι πως χάρηκα, καθώς το γεγονός πως βρίσκονταν στην άκρη του δρόμου, θα απάλλασσε τους συμπολίτες μας από μια περιττή ταλαιπωρία. Πόσο, μάλλον, όταν στο μυαλό τους βρίσκονται κάνα εκατομμύριο υποχρεώσεις και σκέψεις, σίγουρα περισσότερο σημαντικές από μια… μυριοστή διαμαρτυρία.
Φευ! Δεν πρόλαβα να κάνω 10-15 βήματα πιο κάτω και η ευχάριστη έκπληξη, μονομιάς, μεταβλήθηκε σε παταγώδη κατάρρευση και προβληματισμό!
Η οδός Πανεπιστημίου σε ελάχιστα λεπτά έκλεισε, με αποτέλεσμα η κίνηση των οχημάτων να διοχετεύεται προς τις οδούς Σίνα και Αμερικής. Εξυπακούεται πως ο δρόμος είχε κλείσει – πάλι – για 300 ανθρώπους, που αναμασούσαν συνθήματα εντελώς ξεπερασμένα από την εποχή και την λογική! Στον ίδιο παρωχημένο ρυθμό, με την ίδια «ξεφτισμένη» θεματολογία που ούτε καν αποκρίνεται στις ανάγκες, τα ζητήματα, πόσο μάλλον τα «θέλω» της εποχής. Για να μην κάνω λόγο για το τι χρειάζεται ο σύγχρονος εργαζόμενος σήμερα. Μάλιστα, καθώς προσπαθούσα να επεξεργαστώ όλα αυτά στο μυαλό μου, πίστεψα -για μερικά δευτερόλεπτα- πως θα δω μπροστά μου το θρυλικό 137 (λεωφορείο της γραμμής)!
Ακολούθησα την προδιαγραμμένη πορεία που είχα νωρίτερα χαράξει και βρέθηκα σε κεντρικό ξενοδοχείο της πρωτεύουσας για μια προγραμματισμένη συνάντηση. Μετά από σχεδόν 1 ώρα, όταν βγήκα εκ νέου στην Πλατεία Συντάγματος, είδα μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη τα ίδια άτομα, ως άλλους… 300, ενώ την ίδια στιγμή το κέντρο της πόλης ήταν αποκομμένο, οι τουρίστες απορούσαν και γελούσαν ταυτόχρονα, καθώς ως χώρα τους προσφέραμε ξεχωριστές μα και τόσο έντονα cult στιγμές. Ενδεχομένως να πίστεψαν πως βρίσκονταν εντός ενός κινηματογραφικού πλατό ενόσω γυρίζονταν ταινία με πολιτικό περιεχόμενο που αφορούσε τα μέσα της δεκαετίας του ’70, άντε το πολύ τις αρχές του ’80.
Ακολουθώντας, την αντίθετη διαδρομή, διαπίστωσα πως όλα τα ξενοδοχεία, πέριξ της Πλατείας Συντάγματος, όπως και τα περισσότερα των καταστημάτων είχαν κλείσει ρολά προκειμένου να αποφύγουν τις συνήθεις –δυστυχώς- φθορές!
Συμπερασματικά, μια ολόκληρη πόλη, η πρωτεύουσα μιας σύγχρονης -τρομάρα μας- χώρας, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, πολλαπλώς, αναγκάστηκε να… κατεβάσει ρολά εξαιτίας 300 ανθρώπων που με την σειρά τους θέλησαν να πραγματοποιήσουν την επαναστατική τους γυμναστική!
Άραγε, πως και πόσο μπορεί να «μετρηθεί» το κόστος των 3 ωρών που επικρατούσε η συγκεκριμένη κατάσταση;
Για να μην πω ότι υπάρχει νόμος / νόμοι που είναι σε ισχύ και απαγορεύουν – απλά – όλα όσα γράφω παραπάνω!
Το ζήτημα είναι γιατί δεν εφαρμόζονται!
