Εχθές ήταν μια θλιβερή επέτειος. Η επέτειος από τον θάνατο ενός 15χρόνου νέου ανθρώπου που όπως όλα έχουν δείξει βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Σήμερα ο νεαρός άνδρας θα ήταν 26 ετών και θα χαίρονταν την ζωή. Δυστυχώς όμως δεν είναι ανάμεσα μας.
Ο 15χρόνος, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε πριν από 11 χρόνια από έναν εκπρόσωπο του νόμου που δεν θα έπρεπε να είχε τέτοια εξουσία στα χέρια του, πόσο μάλλον να κατέχει όπλο.
Ωστόσο η ημερομηνία αυτή, η 6η Δεκεμβρίου, αντί να αποτελεί μια ημερομηνία προκειμένου η κοινωνία συνολικά να κάνει την αυτοκριτική της, έχει μετατραπεί σε μια – ακόμη – ημέρα στην οποία κάποιοι τύποι, που δήθεν εκπροσωπούν τους “επαναστάτες” της κοινωνίας, βρίσκουν το απόλυτο άλλοθι προκειμένου να κάνουν την πρωτεύουσα της χώρας πεδίο “μάχης”.
Παρά το γεγονός μάλιστα πως η μητέρα του αδικοχαμένου Αλέξανδρου έχει αναφέρει πολλάκις πως δεν συμφωνεί με όσα συμβαίνουν κάθε χρόνο στη μνήμη του γιού της, κανείς από τους “επαναστάτες” δεν φαίνεται να το συμμερίζεται.
Έτσι, κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα έχουμε την αστυνομία – κράτος να ετοιμάζεται για μια πολεμική σύρραξη και τους πολίτες που ζουν και εργάζονται στο κέντρο της Αθήνας να τρέχουν να προλάβουν να φτάσουν στις δουλειές τους και αντίστοιχα να φύγουν πριν ξεκινήσουν – όπως λένε και μεταξύ τους – τα επεισόδια. Αρκεί κάποιος να διαβάσει τις ανακοινώσεις της Αστυνομίας και θα καταλάβει πολύ καλά σε τι αναφέρομαι!
Τώρα αν κάποιοι πίσω από όλο αυτό βλέπουν κάτι που χαρακτηρίζεται “εορταστικό” μάλλον υπάρχει θέμα οπτικής αντίληψης και θα πρέπει κάποια στιγμή – ως κοινωνία – να δούμε τι έχουμε κάνει λάθος!
Κυνηγημένοι να έρθουμε στις δουλειές, κυνηγημένοι να φύγουμε από αυτές και όλο αυτό να το ζούμε το 2021!
Μήπως να το δούμε ξανά;
Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για όλα αυτά;
Μήπως πρέπει να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας;
Μήπως εν τέλει θα πρέπει – επιτέλους – να σταματήσουμε να τρέχουμε;
