Η πανδημία έχει φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή μας και δοκιμάζει τις αντοχές και τα όρια μας. Οι προκλητικές συμπεριφορές λοιπόν όχι απλά δε βοηθάνε την κατάσταση αλλά δημιουργούν αντιδράσεις και κάνουν τον κόσμο να αγανακτεί.
Έχουμε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, βλέπουμε συμμάχους και εχθρούς, στοχοποιούμε τους λάθος ανθρώπους και όπως λένε στα γήπεδα… χάσαμε τη μπάλα. Θεωρητικά, φτωχοί και πλούσιοι έχουμε την ίδια αντιμετώπιση από το κράτος αναφορικά με την πανδημία με βάση την ισχύουσα νομοθεσία. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
Ένας ανεμβολίαστος για παράδειγμα δεν μπορεί να μπει σε ένα εστιατόριο ή σε μια καφετέρια, αν και έχει κάνει rapid test. Κάθεται έξω στο κρύο, ή στην βροχή και αντί για αστακομακαρονάδα τρώει σούπα για ζεσταθεί και πίνει καπουτσίνο αντί για τον (τιμημένο και) αγαπημένο του freddo.
Αν όμως είσαι πλούσιος και διάσημος έχεις…passpartue. Εξάλλου πλέον μετά από δύο χρόνια ξέρουμε πως ο ιός είναι επιλεκτικός κολλάει στο καφέ αλλά στο τρόλεϊ φοβάται, δεν πλησιάζει. Κολλάει στις εξέδρες των γηπέδων αλλά αν είσαι αθλητής όπως ο Νόβακ Τζόκοβιτς (εντελώς τυχαίο το παράδειγμα, όπως καταλαβαίνετε), ο ιός «την κάνει με ελαφρά» με …ελαφρά πηδηματάκια.
Άνθρωποι μένουν μόνοι τους σε τέσσερις τοίχους, βιώνοντας στο έπακρο την μοναξιά σε συνδυασμό με το φόβο για την υγεία τους και κάποιοι προκαλούν εκμεταλλευόμενοι τις γνωριμίες, την φήμη τους ή την δύναμη που τους δίνει το χρήματα, η εξουσία ή η δημοσιότητα.
Δεν είναι άλλωστε μυστικό. Η σύγχρονη κοινωνία μας ήταν πάντα δύο ταχυτήτων. Φτωχοί και πλούσιοι, διάσημοι και… λαουτζίκος, άνθρωποι από «τζάκι» και άνθρωποι από την… φουφού του καστανά. Τώρα όμως που η πανδημία πλήττει ολόκληρο τον κόσμο, που η ψυχολογία και η υπομονή όλων έχει ξεπεράσει κάθε όριο λίγη τσίπα δε βλάπτει. Είμαστε όλοι άνθρωποι, δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος πρέπει να έχει δικαιώματα που εμείς οι υπόλοιποι στερούμαστε και που μας κάνουν να ξυπνάμε, αν καταφέρουμε να κοιμηθούμε, ιδρωμένοι και πανικόβλητοι.
Το θέμα δεν είναι απλά ο τάδε τενίστας ή ο δείνα αθλητής (π.χ. ποδοσφαιριστής που κάνει οικογενειακό πάρτι με συγγενείς και φίλους εν μέσω καραντίνας). Το θέμα είναι πως σε πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι όταν βλέπεις παππούδες, γιαγιάδες, νέους ανθρώπους να ξεροσταλιάζουν περιμένοντας να κάνουν ένα τεστ σε ατελείωτες ουρές για να πάνε για δουλειά τους κατά βάση, ή να εισπράξουν μέρος της σύνταξης για να πληρώσουν λογαριασμούς και υποχρεώσεις (ας αφήσουμε τον καφέ ή το φαγητό), και άλλοι να αμείβονται με εκατομμύρια και να έχουν το…ελευθέρας και μάλιστα με το «έτσι θέλω» (παλαιότερα, ήταν το «έτσι γουστάρω» και στην Ελλάδα συχνά το «ξέρεις ποιός είμαι εγώ;»).
Θέλω κι εγώ και ξέρω ότι θες κι εσύ και όλοι. Κανένας δεν θέλει να είναι αποκλεισμένος, στο περιθώριο ή μόνος του. Αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο, κάποιοι φαίνεται πως είναι «πιο ίσοι από τους ίσους» όσον αφορά στα δικαιώματα και την εφαρμογή των νόμων.
Το κοινό σημείο που έχουμε όλοι σε αυτή την κατάσταση που ζούμε με την πανδημία είναι πως όλοι βιώνουμε τα ίδια και έχουμε τον ίδιο φόβο ή μήπως όχι;
