της Ελισσάβετ Κάλμπαρη
Προχθές ήμουν σε ένα φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ στελεχών μιας εταιρείας. Ένας αγώνας για τον οποίο όπως μου είπαν προετοιμάζονταν με προπονήσεις. Όλα έτοιμα οι φανέλες με το εταιρικό logo, τερματοφύλακες έτοιμοι με τον ανάλογο εξοπλισμό, λιγοστοί συνάδελφοι φίλαθλοι και ο καιρός ιδανικός!
Και μετά το πρώτο δεκάλεπτο ξεκίνησε αυτό που φανταζόμουν. Το συναίσθημα είχε κυριαρχήσει τους παίκτες σε βαθμό που είχε χαθεί ο στόχος, είχε χαθεί πραγματικά η απόδοση και ο έλεγχος στο γήπεδο. Ο διαιτητής ανήμπορος να αποφασίσει γιατί απλώς αμφισβητείτω από τους πάντες, την κερκίδα, τους παίκτες, νομίζω και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο κάθε παίκτης έπαιζε για τον εαυτό του, για την δική του δόξα και … εικόνα. Κάποια στιγμή εξοργισμένος ο τερματοφύλακας, βγάζει τη φανέλα και την πετάει και φεύγει από τον αγώνα γιατί ένιωσε αδικημένος, προδομένος και ανυπεράσπιτος. Η κριτική και η κατηγορίες ξεκίνησαν ακόμα πιο έντονα. Τα σχόλια πολλά από όλους. Λίγα λεπτά μετά πετάει τη φανέλα και ένας άλλος παίκτης εξίσου αδικημένος, οργισμένος με τα όσα διαδραματιζόντουσαν.
Ο αγώνας έληξε ακαριαία… Φιλικός αγώνας μεταξύ στελεχών θυμίζω. Στους πάγκους ο καυγάς συνεχίστηκε. Παρακολουθούσα την όλη κατάσταση και περίμενα να δω πότε θα καταλαγιάσει το συναίσθημα. Και οι πιο ήρεμοι της ομάδας ενεπλάκησαν και αυτοί και …αποφάσισαν να ξεκινήσουν με τη σειρά τους, να φωνάζουν.
Μετά από μισή ώρα και για ανεξήγητο λόγο (προφανώς το επιθετικό συναίσθημα καταλάγιασε) άρχισαν τα πρώτα γέλια, οι φωνές έγιναν απλά σχόλια με καυστικό περιεχόμενο και το φιλικό κλίμα επανήλθε αλλά με κριτική και σχόλια που περιέργως γίνονταν αποδεκτά πια από όλους.
Γιατί όλη αυτή η περιγραφή θα μου πει κάποιος; Γιατί το φιλικό αυτό match είναι απλώς η καθημερινότητα των στελεχών στο χώρο αρκετών επιχειρήσεων όπως το ζω μέσα από τη δική μου δουλειά και συνεργασία με τους οργανισμούς στην εκπαίδευση στελεχών.
Συναισθήματα, αντιδράσεις, επιθετική συμπεριφορά, κριτική και καυστικά σχόλια ώς προς την απόδοση αλλά κυρίως ως προς την συνεργασία μεταξύ των ομάδων. Στην συγκεκριμένη εταιρεία στην οποία αναφέρθηκε το παράδειγμα με τον αγώνα, η πρόσκληση ήταν απλά να παρακολουθήσω το παιχνίδι εκείνη την ημέρα. Για εμένα όμως ήταν επιβεβαίωση για το λόγο για τον οποίο με κάλεσαν: να βοηθήσω τη διοίκηση να αλλάξει την κουλτούρα της εταιρείας. Τη συναισθηματική κουλτούρα της εταιρείας, των στελεχών και του ρόλου τελικά που έχει το συναίσθημα στην εταιρεία, στην απόδοση όλων και κυρίως στην αναγνώριση και στην αυτεπίγνωση των όσων γίνονται μεταξύ των ομάδων στην επικοινωνία τους αλλά και στη διαχείριση των καθημερινών κρίσεων.
Ο αγώνας έδειξε πολλά! Είναι γνωστό πώς η καθημερινή μας συμπεριφορά στο χώρο εργασίας βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο μπορούμε και διαχειριζόμαστε το συναίσθημά μας. Τα συναισθήματα καθορίζουν τη συμπεριφορά και τη σκέψη μας όσο και να μην θέλουμε να το δεχθούμε. Και γνωρίζουμε επίσης ότι το 95% όλων των συναισθημάτων και των σκέψεων μας προκύπτουν υποσυνείδητα. Για το χώρο του marketing αυτός ο κανόνας είναι γνωστός εδώ και πολλά χρόνια. Ο κανόνας αυτός όμως ισχύει για όλους και όλα είτε είναι θετικά είτε αρνητικά.
Ο έλεγχος των συναισθημάτων είναι αυτός που θα αυξήσει την απόδοση. Η αυτεπίγνωση, η υπομονή, η σωστή διαχείριση του θυμού και του άγχους, η διαχείριση της κριτικής, η ικανότητα να ξέρεις να λαμβάνεις και να δίνεις το σωστό feedback ήταν όλα τα χαρακτηριστικά που απαιτούσε να διαθέτει η ομάδα στον αγώνα ποδοσφαίρου όσο και η ομάδα στο χώρο εργασίας. Οι αρετές και οι αξίες ενός αθλητή είναι οι ίδιες αξίες που καλείται να έχεις και ένα καλό στέλεχος σε μια εταιρεία.
Οι όροι όπως προσαρμοστικότητα (adaptability), αυθεντικότητα (autheticity), ανθεκτικότητα (resilience), ενσυναίσθηση (empathy), αυτεπίγνωση (self-awareness) είναι αρκετά συνηθισμένοι και διαδεδομένοι στο χώρο των επιχειρήσεων. Δεν είναι τίποτε παραπάνω όμως από απλά συναισθήματα που οδηγούν σε λάθος εκτίμηση δεδομένων, συνεργασιών, ομαδικότητας και απόδοσης.
Ένας καλός αθλητής γνωρίζει καλά πως με τη συνεχή προπόνηση θα αποδώσει σωστά με τις σωστές τεχνικές και πρακτικές που του έχει μάθει ο προπονητής. Όλα όμως ξέρει ότι κρίνονται από το πώς θα είναι το συναίσθημά του τη στιγμή του αγώνα. Όλα κρίνονται από το πώς θα καταφέρει ο ίδιος να διαχειριστεί το άγχος του, το φόβο του στην κριτική και τα σχόλια σχετικά με την απόδοσή του. Στη δύναμη του αυτο-ελέγχου κρίνεται και η απόδοση όλων μας στον εργασιακό χώρο και όχι μόνο. Και ο ικανός, ο αποδοτικός και ο ευτυχισμένος είναι στο τέλος αυτός που ξέρει και να ακούει και να χάνει. Είναι το μέλος της ομάδας που ξέρει τι θα πει υπομονή και γιατί είναι αρετή. Είναι ο άνθρωπος για τον οποίο κάθε λάθος είναι δίδαγμα, βελτίωση και προσπάθεια και κάθε feedback δεν είναι κριτική αλλά βελτίωση και δώρο και δικαίωμα για καλύτερη απόδοση.
Ο χώρος των επιχειρήσεων είναι γεμάτος συναίσθημα γιατί απαρτίζεται από ανθρώπους και είτε είσαι στο γήπεδο είτε στο γραφείο είναι αυτό το συναίσθημα που θα σε ανεβάσει ψηλά και θα παλέψεις, ή θα σε ρίξει χαμηλά και θα χάσεις…
It’s up to you at the end of the day!
