Του Γιάννη Διονάτου
Δύο σημεία από το φορολογικό νομοσχέδιο που προκαλούν προβληματισμό και ίσως θυμό γιατί υπάρχουν και συζητιούνται διαχρονικά. Σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν μομφή απέναντι στο σημερινό οικονομικό επιτελείο που προσπαθεί να βρει την χρυσή τομή ανάμεσα στους περιορισμούς που έχουμε ως χώρα στην τήρηση των πλεονασμάτων και της προσπάθειας φορολογικής ανακούφισης πολιτών επιχειρήσεων. Ζητήματα φορολογικής τρέλας που προέκυψαν από τις συνέπειες της πολυετούς κρίσης στην χώρα μας.
Τα σημεία που προβλέπονται στο νομοσχέδιο είναι τα ακόλουθα:
«Αύξηση του «αφορολόγητου» κατά 1.000 ευρώ για κάθε προστατευόμενο τέκνο, ανεξαρτήτως αριθμού αυτών, ενώ ειδικά για τους πολύτεκνους με 5 παιδιά και άνω δεν ισχύει η μείωση των 20 ευρώ για κάθε 1.000 ευρώ αύξησης του εισοδήματός τους, εφόσον το φορολογητέο τους εισόδημα υπερβαίνει τα 12.000 ευρώ»
Πόσοι είναι οι πολύτεκνοι με πάνω από 5 παιδιά στην Ελλάδα; Το μέτρο αυτό δεν μπορεί να επεκταθεί και να αφορά τρίτεκνους και πάνω ώστε να δώσει κάποια μικρή έστω ανακούφιση σε όσους έχουν ανάγκη; Γίνεται λόγος για τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Χρειάζονται εδώ και τώρα γενναία μέτρα. Όχι μόνον για πολύτεκνους με πάνω από πέντε παιδιά! Ζούμε στο 2019 που οι περισσότερες νέες οικογένειες έχουν ένα παιδί, πολλές και κανένα λόγω αφάνταστων οικονομικών δυσκολιών. Δώστε κίνητρα σοβαρά για να λυθεί το δημογραφικό! Μην αναφερόμαστε στα αυτονόητα, σε οικογένειες με 5 παιδιά!
«Απαλλαγή από την εισφορά αλληλεγγύης όλων των ΑμεΑ με ποσοστό αναπηρίας από 80% και άνω ανεξαρτήτως της μορφής της αναπηρίας»
Ένα μέτρο αυτονόητο που δεν θα έπρεπε καν να συζητείται! Μα ποιος επιτέλους σε αυτήν την χώρα θεσμοθέτησε αυτήν την διάταξη, που σήμερα προβλέπεται – και πολύ σωστά – να καταργηθεί; Ποιος; Ποιος; Αυτός που το θεσμοθέτησε γνωρίζει τι σημαίνει ποσοστό αναπηρίας 80%;
