του Ηλία Κούκουτσα
Τον τελευταίο καιρό έχει αναδειχτεί σε μείζων θέμα, η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, ενώ η ενεργοποίηση του σχετικού νόμου έφερε αντιδράσεις και “αντιδράσεις”.
Οι πολίτες είναι διχασμένοι, με τους φανατικούς αντικαπνιστές να έχουν βρει επιτέλους την ευκαιρία να “κουνήσουν το δάχτυλο” σε όσους βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, βγάζοντας πολλές φορές με άσχημο τρόπο απωθημένα χρόνων δημιουργώντας μεγαλύτερες εντάσεις, και τους καπνιστές να θέλουν να συνεχίσουν να έχουν τη “βολή τους” σε ένα περιβάλλον που μέχρι τώρα δεν έδινε καμία σημασία για τα δικαιώματα καμίας πλευράς.
Να ξεκαθαρίσω πως σαν φανατικός (δυστυχώς) καπνιστής δε θα με πείραζε καθόλου να μπορώ να συνεχίσω να ανάβω το τσιγάρο μου με τον καφέ μου, ή μετά το φαγητό μου, όμως ο νέος νόμος δεν με βρίσκει καθόλου αντίθετο.
Ναι, θα βγω έξω από το κατάστημα να καπνίσω, θα επιλέξω καταστήματα που θα μου προσφέρουν ένα εναλλακτικό εξωτερικό ζεστό χώρο (τώρα που χειμωνιάζει) για να μπορώ να καπνίζω με την ησυχία μου. Με άλλα λόγια θα συνεχίσω να κάνω ότι κάνω εδώ και χρόνια στα ταξίδια μου στο εξωτερικό, στο οποίο εγώ και όλοι οι άλλοι φανατικοί καπνιστές ακολουθούμε τους νόμους κατά γράμμα.
Θα δημιουργήσει προβλήματα στα καταστήματα εστίασης αυτός ο νόμος; φυσικά θα δημιουργήσει.
Θα μπορούσαν αυτά τα προβλήματα να αποφευχθούν; Φυσικά θα μπορούσαν, αν όλα τα καταστήματα ακολουθήσουν την νομοθεσία και δεν φοβάται το ένα μαγαζί που ακολουθεί το νόμο, ότι το γειτονικό του που δεν το ακολουθεί, θα του “κλέψει” την πελατεία.
Θα μπορούσε αν όλα αυτά τα χρόνια (γιατί η απαγόρευση του καπνίσματος δεν είναι φετινό “φρούτο”) τα καταστήματα είχαν σταματήσει να μας δίνουν ιδιοκατασκευές τασάκια όταν ζητούσαμε να καπνίσουμε και είχαν φροντίσει να εναρμονιστούν με την τότε νομοθεσία που ήθελε ειδικά διαμορφωμένους χώρους για τους καπνιστές.
Όμως, όλα αυτά τα χρόνια κανείς μας δεν έκανε κάτι γιατί “έλα μωρέ στην Ελλάδα είμαστε”. Και τώρα την Ελλάδα είμαστε, όμως η Ελλάδα αλλάζει.
Εμείς δεν θέλουμε να αλλάξουμε γιατί είμαστε βολεμένοι
