Εδώ και σχεδόν ένα μήνα το τουρκικό ερευνητικό σκάφος Oruc Reis “κάνει βόλτες” στα ελληνικά χωρικά ύδατα, σε μια προσπάθεια να αμφισβητήσει ανοιχτά το δικαίωμα της Ελλάδας στα χωρικά ύδατα της και να επιβάλει αυτό που θεωρεί η ίδια δικαίωμα της στην περιοχή.
Παρά τις απεγνωσμένες όμως προσπάθειες της Τουρκίας να δείξει “δυνατή” η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται σε μια περίεργη θέση. Στο εσωτερικό της χώρας η κατάσταση δεν είναι καλή με την οικονομία να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ο Ταγίπ Ερντογάν χάνει καθημερινά την στήριξη του “πολιτισμένου-Κεμαλικού” τμήματος τη χώρας, με συνεχείς επικλήσεις στο πατριωτικό και Ισλαμικό πρόσωπο της “βαθιάς Τουρκίας”. Αυτός είναι και ο λόγος που το τελευταίο διάστημα έχει προχωρήσει στην μετατροπή τη Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί, προσπαθώντας να κερδίσει στο ισλαμικό κομμάτι, το έδαφος που χάνει από τους Ευρωπαϊστές πολίτες της χώρας.
Η απόφαση της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια στην δύση και το άνοιγμα της πιθανότητας να κάνει το ίδιο και στην Κρήτη, αντιμετωπίστηκε με “θυμό” και απειλές από την Άγκυρα. Από την δεκαετία του 1970 η Τουρκία θεωρεί μια επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο στα 12 ναυτικά μίλια ως “casus belli” (αιτία πολέμου), ενώ η Ελλάδα επί μακρόν απέφυγε την ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στην Μεσόγειο για να αποφύγει μια σύγκρουση με την Τουρκία. Oι πρόσφατες συμφωνίες για τις ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο ήταν οι πρώτες που έχει συνάψει.
Κρήτη και Καστελόριζο είναι η “καρδιά” των Τουρκικών διεκδικήσεων, με την πρώτη να “κόβει” στη μέση της αυθαίρετη ΑΟΖ που υπέγραψε η Τουρκία με την Λιβύη και την προσπάθεια της να εκμεταλλευτεί το λιμάνι της Σύρτης που αποτελεί τον κύριο σταθμό μεταφόρτωσης του πετρελαίου της χώρας, ενώ το Καστελόριζο αποτελεί την κύρια αιχμή της ελληνικής επικράτειας μέσα σχεδόν στο Τουρκικό έδαφος.
Το Δίκαιο της Θάλασσας και όλες οι διεθνείς συνθήκες αναγνωρίζουν το δικαίωμα των νησιών να έχουν 12 μίλια χωρικά ύδατα και αυτός είναι ο λόγος που η Τουρκία έχει αρνηθεί τόσα χρόνια να υπογράψει αυτές τις συνθήκες. Με το Καστελόριζο να έχει δικαίωμα στα 12 ναυτικά μίλια, αυτόματα “κόβονται” όλες οι έξοδοι της Τουρκίας στην περιοχή και “χάνει” δικαιώματα σε μια περιοχή την οποία θεωρεί αποκλειστικό της κτήμα, ενώ την ίδια στιγμή αυτόματα σημαίνει ότι δεκάδες ελληνικά νησιά που βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια έχουν τα ίδια δικαιώματα, κάτι που η Τουρκία δεν δέχεται σε καμία περίπτωση, καθώς θεωρεί ότι είναι άδικος διαμοιρασμός των θαλασσίων ζωνών μεταξύ της ίδιας και της Ελλάδας.
Τι λένε οι ξένες δυνάμεις
Μέχρι στιγμής οι ξένες δυνάμεις έχουν επιλέξει να κρατήσουν μια πιο διπλωματική στάση αναμονής, επιλέγοντας να “σπρώξουν” τις δύο χώρες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Σε αυτό το τραπέζι η Ελλάδα δεν “καίγεται” να παραβρεθεί καθώς θεωρεί (δικαιολογημένα) πως όλα όσα είναι να συζητηθούν, έχουν αποσαφηνιστεί και διευθετηθεί εδώ και χρόνια με όλες τις διεθνείς συνθήκες, οπότε δεν υπάρχει λόγος διαπραγμάτευσης για κάτι που είναι δικό σου. Αυτό που θέλει να κερδίσει η Ελλάδα από την παρουσία της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, είναι να οδηγήσει την Άγκυρα στην παραδοχή πως όλες οι διεκδικήσεις της είναι ανούσιες και ανεδαφικές, κάτι όμως που όλοι γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να συμβεί.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η μόνη διέξοδος της Τουρκίας είναι να επιδιώξει κλιμάκωση της έντασης, καθώς οι “βόλτες” του Oruc Reis προσφέρονται μόνο για εσωτερική κατανάλωση και “δοκιμή” των διεθνών αντιδράσεων. Η Άγκυρα με τις προκλήσεις του στόλου της, θέλει να μετρήσει τους φίλους της στην περιοχή, ένας απολογισμός που αποδείχτηκε πως έχει αρνητικό ισοζύγιο για την πλευρά της.
Η Γαλλία τάχθηκε από την πρώτη στιγμή υπέρ της Ελλάδας και των συμφερόντων της στην περιοχή, ενώ και η Γερμανία δείχνει πως αν τεθεί η ανάγκη μιας τελεσίδικης απόφασης θα ταχθεί υπέρ του Ευρωπαϊκού της εταίρου, παρά τις σημαντικές συμφωνίες που έχει με την Άγκυρα και τις φιλικές σχέσεις που έχουν τα δύο κράτη.
Τέλος, στην περίπτωση που η ένταση κλιμακωθεί και υπάρξει θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε δύο χώρες του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ (οι οποίες επίσημα έχουν πάρει θέση υπέρ της Ελλάδας παρά τις παλινωδίες του προέδρου Τραμπ) θα στηρίξουν τις Ελληνικές θέσεις σε σύμπραξη και συνεργασία με το Ισραήλ, το οποίο επίσης αυτή την περίοδο έχει μια εχθρική στάση προς την Τουρκία, ειδικά ύστερα από την συνάντηση των ηγετών της Χαμάς.
Ο “φόβος” του ΝΑΤΟ αλλά και της Ελλάδας είναι πως σε μια τέτοια περίπτωση, η Τουρκία θα στραφεί προς την Μόσχα και θα προσκολληθεί στο Ρωσικό άρμα, μια εξέλιξη που θα φέρει σε δύσκολη θέση το ΝΑΤΟ και την χώρα μας στο σύνορο της αντιπαλότητας ανάμεσα σε δύο δυνάμεις.
