Πλάνα σύμφωνα με το οποίο εξετάζεται η εισπρακτική ρύθμιση των αυθαίρετων και καταπατημένων εκτάσεων, έχει θέσει υπό διαπραγμάτευση η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας σε συνεργασία με ειδική επιτροπή του υπουργείου Οικονομικών. Σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές του υπουργείου, εξετάζονται οι διεργασίες σύμφωνε με τις οποίες το κράτος θα εξυπηρετήσει ταυτόχρονα διαφορετικούς στόχους,
Ο βασικότερος στόχος όλων είναι το κράτος να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο οικονομικό όφελος μέσω εσόδων από τους πολίτες που έχουν ιδιοποιηθεί κρατική περιουσία, ενώ ταυτόχρονα η ρύθμιση αυτή να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εύρος προκειμένου να μπορούν να συμπεριληφθούν σε αυτή όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες και τέλος όλες οι διαδικασίες να είναι όσο πιο εύκολες γίνεται προκειμένου τα έσοδα αυτά να μπουν στα ταμεία του κράτους στο συντομότερο δυνατό διάστημα.
Ταυτόχρονα η ευκολία των διαδικασιών θα εξυπηρετήσει τις αρμόδιες υπηρεσίες, οι οποίες θα αποφύγουν τις χρονοβόρες διαδικασίες του παρελθόντος. Σύμφωνα με την τελευταία καταγραφή του 2016, οι καταπατημένες εκτάσεις και ακίνητα του δημοσίου που τώρα τα κατέχουν παράνομα ιδιώτες, ανέρχονται σε 25.482.
Οδηγός για την επερχόμενη ρύθμιση αναμένεται να είναι το προσχέδιο νόμου του 2013 του υπουργείου Οικονομικών, το οποίο ποτέ δεν τέθηκε σε ισχύ και το οποίο προέβλεπε τα εξής.
- Ο κάτοχος ακινήτου με ή και χωρίς τίτλους που είναι δημόσιο ή ανταλλάξιμο και ανήκει στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου δικαιούται να καταθέσει αίτηση εξαγοράς στις αρμόδιες κτηματικές υπηρεσίες.
- Ο χρόνος που θα δοθεί είναι ένα έτος από την ψήφιση του νόμου, εκτός κι αν υπάρξει μεγάλη ανταπόκριση. Θα εξαιρούνταν από την ευνοϊκή ρύθμιση οι νέοι καταπατητές οι οποίοι θα αντιμετωπίζονταν πιο αυστηρά, πιθανότατα με τσουχτερά πρόστιμα ή ακόμη και αποβολή τους από το ακίνητο, ανάλογα με το μέγεθος της αυθαιρεσίας και κοινωνικά κριτήρια.
Για παράδειγμα, άλλη θα είναι η αντιμετώπιση ενός καταπατητή μιας μικρής γεωργικής έκτασης που τη χρησιμοποιεί για καλλιέργεια κι άλλη ενός ξενοδοχειακού συγκροτήματος που έχει κατασκευάσει εγκαταστάσεις σε παραλίες ή σε δημόσια ακίνητα. Το προσχέδιο νόμου προέβλεπε ότι μπορούσαν να εξαγορασθούν:
α) Αστικά ακίνητα. Για οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων, έκταση μέχρι πέντε στρέμματα. Για περιοχές που βρίσκονται μέσα σε σχέδιο πόλης ή για οικισμούς που προϋφίστανται του έτους 1923, έκταση ίση με το ελάχιστο εμβαδόν αρτίου, κατά κανόνα ή παρέκκλιση, και οικοδομήσιμου οικοπέδου κατά το οικείο σχέδιο πόλεως. Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η εξαγορά συνεχόμενης έκτασης, εφόσον αυτή καλύπτεται από μόνιμα κτίσματα.
β) Επί αγροτικών ακινήτων, ενιαία έκταση μέχρι δέκα στρέμματα και μέχρι είκοσι στρέμματα συνολικά.
Ως τίμημα εξαγοράς οριζόταν:
α) Για τις εκτός σχεδίου περιοχές, η αντικειμενική αξία που έχει το ακίνητο κατά το χρόνο υποβολής της σχετικής αίτησης εξαγοράς και β) για τις εντός σχεδίου περιοχές θα λαμβάνονταν υπόψη η χαμηλότερη αντικειμενική αξία του οικείου δημοτικού διαμερίσματος.
