του Ηλία Κούκουτσα
Ολοκληρώθηκαν τις προηγούμενες ημέρες οι εργασίες του 29ου συνεδρίου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου και μετά από 2 μέρες εξαντλητικής παρακολούθησης και πολλών συζητήσεων ενός τέλεια οργανωμένου συνεδρίου, η γεύση που μένει στο στόμα είναι γλυκόπικρη.
Τα συνεχή πάνελ και οι εκ βάθους συζητήσεις από δεκάδες φορείς της ελληνικής και όχι μόνο επιχειρηματικότητας, αλλά και οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις με πρόθυμα να μιλήσουν στελέχη (τι ευχάριστη έκπληξη αυτή η προθυμία!) αναδεικνύουν μερικές από τις παθογένειες αλλά και τις προοπτικές που έχει το ελληνικό επιχειρηματικό μοντέλο για να βγει από την κρίση.
Αναφέρομαι σε ελληνικό επιχειρηματικό μοντέλο, γιατί πολλές ελληνικές εταιρείες έχουν τον δικό τους τρόπο να λειτουργούν, ο οποίος πολλές φορές είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με τις διεθνείς πρακτικές. Οι ανακλητές διοικήσεις των ΔΕΚΟ που εξαρτώνται από τις αλλαγές της κυβέρνησης, είναι ένα από αυτό το πρόβλημα, όπως αποκάλυψε και η Ράνια Αικατερινάρη του υπερταμείου στην τοποθέτηση της. Όταν οι διοικήσεις αλλάζουν με τις κυβερνήσεις, ή ακόμα και με την αλλαγή του αρμόδιου υπουργού, τότε η επιχείρηση δεν μπορεί να λειτουργήσει. Και αυτό δημιουργεί πρόβλημα και για τους εργαζόμενους και για την επιχείρηση η οποία βλέπει τους επενδυτές να περνούν και να μην χτυπάνε την πόρτα τους.
Με μέσο όρο ηλικίας των διοικήσεων αλλά και των ανώτερων στελεχών τα 52 χρόνια, η ανάγκη για εισαγωγή νέου αίματος στις Ελληνικές επιχειρήσεις είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη. Σε συζητήσεις με ανώτερο στέλεχος του Ελληνικού Δημοσίου, φανερώθηκε η άμεση ανάγκη για προσλήψεις. Προσλήψεις όμως επιστημόνων, τεχνικών με ανώτερη μόρφωση, οι οποίοι να πάρουν τη σκυτάλη από τους παλιότερους και θα προχωρήσουν το κράτος ένα βήμα μπροστά με φρέσκες ιδέες.
Οι ελληνικές εταιρείες θα πρέπει επίσης να κάνουν άμεσα εντατικά μαθήματα εταιρικής διακυβέρνησης, μαζί με υπερεντατικά μαθήματα διαχείρισης κρίσεων.
Το μοντέλο με το οποίο λειτουργούν οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι ιδιαίτερο μεν μερικές φορές, αλλά δείχνει να λειτουργεί μόνο εντός των τειχών. Από τη στιγμή όμως που οι επιχειρήσεις θέλουν (και καλά κάνουν) και αναζητούν κεφάλαια στο εξωτερικό, από την στιγμή που περιμένουμε να έρθουν ξένες επενδύσεις, τότε θα πρέπει να παίξουμε το παιχνίδι με τους διεθνείς κανόνες και δεν μπορούμε να απαιτήσουμε να προσαρμοστούν οι ξένοι στο δικό μας.
Από την στιγμή που κατεβαίνουμε στα διεθνή “γήπεδα”, τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε να αφήσουμε πίσω μας τις εγχώριες πρακτικές και να παίξουμε μπάλα. Και να μην φοβόμαστε να ζητήσουμε αλλαγή. Οι ρυθμοί εκεί έξω είναι διαφορετικοί και το νέο αίμα βοηθάει την ομάδα να λειτουργήσει καλύτερα
