του Ηλία Κούκουτσα
Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μικρή χώρα που την έλεγαν Ελλάδα. Ήταν μια φτωχή χώρα, με πλούσιους κατοίκους, τουλάχιστον έτσι έλεγαν όλοι όσοι τη γνώριζαν, και ακόμα και οι κάτοικοι της το είχαν πιστέψει και προσπαθούσαν να το συντηρήσουν όσο πιο πολύ μπορούσαν.
Οι γείτονες της, ενώ της μιλούσαν ευγενικά και την φώναζαν στα πάρτι και τις γιορτές, δεν την συμπαθούσαν πάρα πολύ και δεν καταλάβαιναν γιατί θα πρέπει να συμμετέχει σε όλα, ξεχνώντας μερικές φορές πως ήταν από τους πρώτους που είχε έρθει στη γειτονιά και είχε βοηθήσει να φτιαχτεί η όμορφη πόλη που ζούσαν όλοι μαζί.
Κάποτε ήρθαν άσχημες μέρες στην πόλη, οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά, τα λεφτά λιγόστεψαν και όπως συνήθως όταν συμβαίνει αυτό, οι γείτονες κλείνονται στα σπίτια τους και δεν τους νοιάζει τι κάνει ο διπλανός τους. Άρχισαν να κατηγορούν την Ελλάδα, ότι μόνο γλένταγε στα πάρτι και ποτέ δεν πλήρωνε, ότι ο λαός της νοιαζόταν μόνο για τη φιγούρα και ποτέ για την ουσία, πως ψώνιζε βερεσέ από την αγορά κι ενώ σε μερικά δεν είχαν και απόλυτο άδικο, η επίθεση που της έγινε ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο ίσως άξιζε.
Έτσι την απομόνωσαν και της είπαν πως αν θέλει να μείνει στη γειτονιά, θα πρέπει να αλλάξει τρόπους και συμπεριφορά, να σοβαρευτεί, να αφήσει πίσω τα γλέντια και τις γιορτές και να στρωθεί στη δουλειά.
Όπως είναι φυσικό η Ελλάδα αντέδρασε. Αν και μέσα της ήξερε πως το έχει παρατραβήξει, δεν ήταν τόσο αδιάφορη και κακιά όπως ήθελαν να την παρουσιάζουν, έτσι αντέδρασε όπως θα αντιδρούσε ο καθένας που τον στριμώχνεις στον τοίχο και δεν έχει να άλλο να υποχωρήσει. Και κάνει επίθεση σε αυτόν που τον στριμώχνει.
Έτσι πέρασαν αρκετά χρόνια, με αντιδράσεις, φωνές, απειλές ακόμα και εκβιασμούς και από τις δύο πλευρές. Και αφού πέρασε η περίοδος του θυμού, ήρθε η περίοδος της περισυλλογής. Της μεταμόρφωσης. Έμεινε σπίτι, έκλεισε πόρτες και παράθυρα και υπέμενε με πρωτόγνωρη στωικότητα όλες τις επιθέσεις που της γίνονταν.
Ήταν τέτοια η υπομονή και η στωικότητα που έδειξε που ακόμα και αυτοί που αρχικά της είχαν επιτεθεί άρχισαν να αμφιβάλουν για τον τρόπο που φέρθηκαν. Η Ελλάδα έμενε κλεισμένη στο σπίτι και περίμενε. Πήρε απόφαση πως θα πρέπει να παίξει το παιχνίδι των άλλων,απλά θα το έφερνε στα δικά της μέτρα.
Την κρίσιμη στιγμή, εμφανίστηκε ένας παλιός γνωστός στη γειτονιά με διαθέσεις να την προστατεύσει. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός πως το σπίτι της Ελλάδας ήταν στη γωνία της πόλης, δίπλα στη θάλασσα και εκτός από ωραία θέα, είχε πρόσβαση στις πίσω αυλές των διπλανών πόλεων. Και ο καινούργιος-παλιός γνωστός,εκτός από πολύ δυνατός, είχε και κάτι δουλίτσες με τις δίπλα πόλεις και η Ελληνική αυλή βόλευε πάρα πολύ για να τις κάνει με την ησυχία του.
Και ανέλαβε να παρηγορεί και να στηρίζει ψυχολογικά την Ελλάδα όσο αυτή ήταν κλεισμένη στο σπίτι και πάλευε με εσωτερικούς και εξωτερικούς δαίμονες. Οι γείτονες έβλεπαν τις κλειστές πόρτες και τον καινούργιο δυνατό φίλο να κάνει βόλτες έξω από το σπίτι και άρχισαν να σκέφτονται μήπως είχαν φερθεί λίγο άδικα, μήπως είχαν πιέσει υπερβολικά τις καταστάσεις και προσπαθούσαν να βρουν τρόπους να προσεγγίσουν ξανά την Ελλάδα, φορώντας άλλο προσωπείο, πιο πολιτισμένο.
Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά η Ελλάδα άνοιξε την πόρτα και εμφανίστηκε μπροστά τους, διαφορετική. Είχε μεταμορφωθεί. Είχε μεταρρυθμιστεί. Σίγουρα απείχε πολύ από τα πρότυπα που της είχαν επιβάλει, όμως ήξεραν και αυτοί πως αυτά τα πρότυπα ήταν έτσι και αλλιώς υπερβολικά.
Μόλις η Ελλάδα πέρασε την πόρτα και βγήκε ξανά στη γειτονιά όλοι την αγάπησαν πάλι και θυμήθηκαν πόσο καλή φίλη είναι και πως πάντα ήταν εκεί γι αυτούς και πως πάντα ήταν η πρώτη που έτρεχε όταν υπήρχε ανάγκη. Έτσι έγινα όλοι και πάλι φίλοι και πέρασαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Θα μπορούσε να είναι ένα ωραίο παραμύθι, αλλά δεν είναι.
Ξαφνικά η κακιά, άσχημη Ελλάδα, η τεμπέλα χώρα με τους άχρηστους κατοίκους, έγινε ο φάρος της ελπίδας της Ευρώπης. Έγινε ο παράδεισος των αγορών.
Ξαφνικά δεν πειράζει που αυξήσαμε λίγο το χρέος μας και που δεν έχουμε κλείσει ακόμα όλα τα προαπαιτούμενα, λίγες εβδομάδες πριν κλείσει η αξιολόγηση. Ίσα ίσα, ο επικεφαλής του Eurogroup προεξοφλεί πως η επόμενη δόση θα εκταμιευτεί στην ώρα της και πως οι φόροι θα πρέπει να μειωθούν. Με την αξιολόγηση ακόμα ανοιχτή. Όταν πριν λίγο καιρό καθυστερούσαν οι δόσεις ακόμα και αν τα σουβέρ για τις πορτοκαλάδες στις συναντήσεις δεν ήταν ευθυγραμμισμένα.
Τα ξένα μέσα που έχυναν τόνους μελάνι για να λένε πόσο μεγάλα ψέματα είχε πει η χώρα, πως οι κάτοικοι της είναι τεμπέληδες και φυγόπονοι και θα πρέπει να πεταχτούν στον καιάδα της σύγχρονης ιστορίας, μιλάνε για τις θυσίες των Ελλήνων και τον σεβασμό που αξίζουν οι προσπάθειες που έχουν καταβάλει και πόσο θα πρέπει να τρέξουν όλοι να επενδύσουν στην προοπτική της χώρας.
Οι ξένοι επενδυτικοί οίκοι που γελούσαν με τις προσπάθειες της χώρας να δανειστεί για να πληρώσει συντάξεις, να συντηρήσει σχολεία και νοσοκομεία και υποβάθμιζαν και απέτρεπαν τους πελάτες τους να πλησιάσουν τη χώρα, παρά μόνο με αντηλιακό για διακοπές, τώρα προτρέπουν όλο τον κόσμο να εμπιστευτεί τα λεφτά του στη χώρα και την προοπτική της.
Και ο καινούργιος/παλιός μεγάλος μας φίλος; Φέρνει δώρα και χαρές και φωνάζει και τους δικούς του φίλους να έρθουν και να επενδύσουν μαζί του, στην μέχρι πρότινος άναρχη και σαματατζίδικη χώρα, που όμως έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πίσω αυλή.
Θα ζητήσει ανταλλάγματα; Φυσικά και θα ζητήσει ανταλλάγματα. Άλλωστε δεν είναι από τους φίλους “τους καρδιακούς” που λέμε σε αυτή εδώ του κόσμου τη γωνιά. Έχει δουλειές και συμφέροντα και με το ένα χέρι δίνει και με το άλλο παίρνει, όπως κάνει τόσα χρόνια. Αλλά το ξέρει αυτό η Ελλάδα.
Έτσι λοιπόν το ασχημόπαπο γίνεται σιγά σιγά ο όμορφος κύκνος που όλοι αγαπάνε και όλοι θέλουν να έχουν για φίλο. Αλλά η Ελλάδα δεν αλλάζει έτσι εύκολα. Αυτή η χώρα έχει μάθει να ενθουσιάζεται πρώτα και μετά να μαθαίνει.
Και έχει μάθει πάνω στη χαρά της να πιάνει το τραπέζι και να το τουμπάρει με ανακούφιση. Γιατί έχει θυμό, άγχος, φόβο, προσμονή, ανακούφιση, δάκρυ χαράς και λύπης συσσωρευμένα βαθιά μέσα της. Και αυτό κάποια στιγμή θα βγει. Και τότε κανείς δε ξέρει τι θα γίνει.
