του Ηλία Κούκουτσα
Πήγε ο πρωθυπουργός ταξίδι στις ΗΠΑ και ανακάλυψε την Αμερική. Μίλησε με ομογενείς, μίλησε με επενδυτές, μίλησε με τον Ντόναλντ Τραμπ. Και εγώ που τον άκουγα από εδώ, στην αρχή νόμιζα ότι μίλαγε κάποιος που του έμοιαζε. Και ότι μίλαγε για μια χώρα που μοιάζει με τη δική μου, αλλά εκείνη η χώρα δουλεύει. Εκείνη η χώρα λειτουργεί.
Και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να ζω σε αυτή τη χώρα.
Σκεφτόμουν πόσο ωραία θα είναι σε εκείνη τη χώρα που θα έρχονται οι επενδυτές και θα ρίχνουν λεφτά στην αγορά, δημιουργώντας θέσεις εργασίας, θα έφτιαχναν ή θα συμμετείχαν σε υποδομές. Και δε θα έβγαινε κανένα περίεργο συμβούλιο να παγώσει το έργο. Και δεν θα εμφανιζόταν κανένας υπουργός να λέει άλλα εδώ και άλλα εκεί, ανάλογα με το ποια αυτιά τον ακούν, ή ανάλογα με το ποια κομματικά αυτιά θέλει να χαϊδέψει, δημιουργώντας ή ανακινώντας συνθήκες που θα υποσκάψουν την επένδυση.
Και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να ζω σε αυτή τη χώρα.
Σκεφτόμουν πόσο μεγάλες ευκαιρίες θα έχει μια χώρα που θα μπορεί να τραβήξει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας, όταν μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο γυρίζουν ταινίες και προβάλουν τα μέρη και τις ομορφιές της. Και πόσο ανάπτυξη από το “πουθενά” έχουν πάρει μέρη όπως η Κεφαλλονιά και οι Σποράδες. Ευτυχώς σε αυτή την φανταστική χώρα που περιέγραψε ο φανταστικός πρωθυπουργός, δε θα υπάρξει κανένας ουρανοκατέβατος φορέας να απαγορεύσει την κινηματογράφιση, ούτε θα ζητήσει υπέρογκα ποσά για να την επιτρέψει, στέλνοντας την παραγωγή σε άλλες χώρες.
Και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να ζω σε αυτή τη χώρα.
Σκεφτόμουν επίσης πόσο εύκολο είναι σε ξένους επιχειρηματίες να δραστηριοποιηθούν σε αυτή τη χώρα, μια χώρα που οι διαδικασίες τρέχουν με γοργούς ρυθμούς, που το κράτος και οι υπηρεσίες του στέκονται αρωγοί στις ξένες και ντόπιες επιχειρήσεις. Ευτυχώς που σε εκείνη τη χώρα υπάρχει σταθερή φορολογική πολιτική, υπάρχει ώθηση στις νεοφυείς επιχειρήσεις, υπάρχει βοήθεια και υποστήριξη στις υπηρεσίες μετεγγραφής πολιτών και επιχειρηματιών και δεν υπάρχουν γραφειοκρατικές γάγγραινες που σαπίζουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης.
Και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να ζω σε αυτή τη χώρα.
Σκεφτόμουν επίσης πόσο τυχερή είναι αυτή η χώρα, που στο τιμόνι της υπάρχει ένας νέος άνθρωπος, με νέες ιδέες, με φρέσκο λόγο, που ζει στην εποχή του και ξέρει να χειρίζεται τα media και την προβολή για να προωθήσει τις υποθέσεις της πατρίδας του. Που ακόμα και σε δεινή θέση να είναι η χώρα του, έχει το σθένος και την τόλμη να ζητήσει χωρίς να παρακαλέσει, να πάρει χωρίς να απαιτήσει, να δώσει χωρίς να ξεπουληθεί και να ξεπουλήσει.
Και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να ζω σε αυτή τη χώρα.
Και μετά είδα τον πρωθυπουργό της δικής μου χώρας να στέκεται δίπλα στον πρόεδρο των ΗΠΑ, έναν άνθρωπο που στο παρελθόν ο ίδιος έχει λοιδορήσει και να δηλώνει “στην συνάντηση μου με τον πρόεδρο, δεν ένοιωσα να απειλούμαι”, φορώντας εθελοντικά το τομάρι του πρόβατου που πήγε να μιλήσει με το λύκο και βγήκε να διαλαλήσει τη σωτηρία που πέτυχε, δίνοντας τα πάντα για να πάρει υποσχέσεις.
Είδα ένα 43χρονο πολιτικό να είναι πιο ξύλινος και από το πόντιουμ πάνω στο οποίο μιλούσε, δίπλα σε ένα 71χρονο που μπορείς να του καταλογίσεις πολλά, αλλά ξέρει να παίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων.
Και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να ζω σε εκείνη τη χώρα.
