γράφει ο Ανώνυμος Επενδυτής
Πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν έχουμε ξανασυναντήσει και αναρωτιόμαστε, τι πρέπει να κάνουμε για να βελτιώσουμε την κατάσταση και πώς και με ποιό τρόπο θα φύγουμε μπροστά. Άλλοτε βυθισμένοι στο μικρόκοσμό μας και άλλοτε σκεπτόμενοι τον πλανήτη σαν σύνολο. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν πάντα είναι χρήσιμα.
Σκεφτείτε ότι χάνετε τη δουλειά σας, οπότε καταφεύγετε για ένα διάστημα στις καταθέσεις σας. Στη συνέχεια καταφεύγετε στις πιστωτικές κάρτες για να αποκτήσετε τα απαραίτητα και εν τέλει πουλάτε για να ξεφύγετε (αν είστε τυχερός).
Ελάτε τώρα στη θέση του κεντρικού τραπεζίτη της ΕΚΤ ή της FED. Η οικονομία υποχωρεί, ο πληθωρισμός είναι κολλημένος, η ανεργία αυξάνεται. Ξεκινάτε με χαμήλωμα των επιτοκίων. Συνεχίζετε με παροχή φθηνής ρευστότητας, κοινώς τυπώνετε χρήμα αβέρτα. Ρίχνετε την ανεργία αλλά δεν αγγίζετε τον πληθωρισμό, αυτός μένει χαμηλά. Συνεχίζετε να ρίχνετε τα επιτόκια και συνεχίζετε να ρίχνετε χρήμα στην αγορά, επιβάλλετε “πέναλτι” στις τράπεζες που διακρατούν χρήμα (βλέπε: Αρνητικά overnight επιτόκια) προκειμένου να το ρίξουν με δάνεια στην αγορά και έχετε φτάσει ένα βήμα πριν το “Helicopter Money”. Και πάλι ο πληθωρισμός δεν ανεβαίνει, τα χρέη των κρατών και των επιχειρήσεων συσσωρεύονται ενώ την ίδια ώρα έχετε προσθέσει στο ενεργητικό σας τρισεκατομμύρια ομολόγων κρατών και επιχειρήσεων.
Σε αυτή την περίπτωση δεν έχετε την επιλογή να πουλήσετε και να ξεφύγετε (από ποιόν άραγε;). Μία μαζική πώληση χρεογράφων θα οδηγούσε σε κατάρρευση των τιμών. Οπότε σκέφτεστε να συνεχίσετε να αγοράζετε μέχρι τέλους. Τι θα γίνει μετά και πώς θα το βρείτε στην πορεία, εξάλλου κανείς δεν γνωρίζει τι γίνεται από εδώ και πέρα. Εκτός ίσως από τους Ιάπωνες, οι οποίοι εδώ και 20 και κάτι χρόνια παλεύουν με τον στασιμοπληθωρισμό έχοντας δοκιμάσει τα πάντα.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι: “μήπως τελικά τα δυτικά-προηγμένα κράτη έχουν φτάσει στο μέγιστο σημείο του δυνητικού τους ΑΕΠ;” Και αν ναι τι αναμένεται από εδώ και πέρα; Πώς μπορούν κράτη που πληθυσμιακά γερνάνε να διατηρήσουν ένα υψηλό επίπεδο ζωής χωρίς ταυτόχρονη αύξηση του παραγόμενου πλούτου;
Τα επόμενα χρόνια οι αγορές και οι κεντρικές τράπεζες θα έρθουν αντιμέτωπες με το τέρας που οι ίδιες δημιούργησαν. Μία υπερ-φουσκωμένη παγκόσμια αγορά που βασίζεται ολοένα και περισσότερο σε σαθρά θεμέλια. Θεμέλια τα οποία όταν υποχωρήσουν θα συμπαρασύρουν εταιρείες και κράτη, δείχνοντας το πιο άγριο πρόσωπο του καπιταλισμού. Γιατί το βέβαιο είναι ότι και στην επόμενη φάση της ιστορίας η μεσαία τάξη θα υποστεί και πάλι τα πιο βαριά πλήγματα εν αντιθέσει με την ελίτ, η οποία θα συνεχίζει να απολαμβάνει φορολογικά και άλλα προνόμια, ισχυροποιώντας τη θέση της στη νέα τάξη πραγμάτων.
